Patrick Modiano, Frans auteur, is de zoon van een Belgische actrice en een Joods-Italiaanse man uit Egypte. Hij ontving reeds de prestigieuze Grand Prix du Roman van de Académie Française en de niet minder tot de verbeelding sprekende Prix Goncourt. Het zoeken naar het eigen verleden staat centraal in zijn werk en in De horizon is dat niet anders.
{image}Qua verhaal is L’horizon niet de meest opzienbarende roman van de laatste jaren. Centraal staat Jean Bosmans, een man van ongeveer zeventig jaar oud, die zijn verleden reconstrueert. Het is vooral de aanwezigheid in zijn herinneringen van Margaret Le Coz die hem bezig houdt. Die vrouw ontmoette hij toevallig in Parijs, waarna ze contact bleven houden. Sterk is dat Modiano vaag blijft omtrent hun verhouding. Is die intiem of louter affectief? Modiano speelt met het gegeven en lijkt zich niet opzettelijk van vage termen te bedienen, waardoor de lezer zich niet stoort aan het “onbesliste” van de hele situatie.
Margaret en Jean delen overigens een tragisch lot: ze zijn allebei op de vlucht. Hij voor zijn opdringerige moeder, zij voor een neurotische stalker. De moeder, die steevast opduikt in het gezelschap van een moraliserende priester, eist geld van haar zoon, maar die beseft hoe uitzichtloos de situatie voor hen beiden wordt indien hij op haar eisen blijft ingaan. Zo mogelijk nog meer bevreemdend is Margarets hele situatie met de achtervolger, die haar vreselijk bang maakt. Ze werkt als kindermeisje en besluit na een incident in allerijl te vluchten naar Berlijn, haar geboorteplaats. Jean, die het zich zijn leven lang beklaagd heeft dat hij haar toen niet volgde, besluit finaal toch een zoektocht te starten naar de vrouw.
Modiano verweeft zijn verhaallijnen op een subtiele manier en nooit strooit hij te gulzig met de emoties. Ook zijn taal is intiem en beheerst, hoewel ze af en toe toch enkele poëtische uitschieters kent. Aan Modiano’s collega en landgenoot Philippe Claudel doet het gebruik van metaforen denken, maar in De horizon wordt het beeld niet omwille van louter het beeld opgezocht. De taal is functioneler en staat in functie van het eigenzinnige verhaal, waarvan men zelfs aan het einde moeilijk kan zeggen waarin de magie precies schuil gaat. Op een bepaalde, psychologische manier schrijft Modiano heel spannend en het ontbreken van grote plotverwikkelingen of bombastische taal maakt dat des te interessanter.
De kracht schuilt in de totale integratie tussen verhaal en stijl, allebei even natuurlijk en tegelijk onwaarschijnlijk. De horizon voelt bijgevolg aan als een meesterwerkje met een perfecte balans, dat ongelofelijk vlot leest, maar waarin je meteen opnieuw wilt beginnen. Hoewel het een boek is waar weinig van blijft hangen, wordt men, tijdens het lezen, volledig opgeslorpt en meegesleurd. Alleen grote schrijvers kunnen uit een ogenschijnlijk eenvoudig verhaal als dit krachtige literatuur puren waarvan essentiële en universele emoties uitgaan. Prachtig boekje.
