Kéthévane Davrichewy publiceerde eerder reeds jeugdboeken, scenario’s voor films en songlyrics. De eindeloze zee is echter een conventionele roman, waarin familie een cruciale rol speelt.
Kéthévane Davrichewy werd geboren in Parijs, maar is kleindochter van Georgische vluchtelingen. Het is die versmelting van etnische wortels, die ze in De eindeloze zee uitspeelt. De romantraditie waarin een kort boekje als dit thuishoort, als bundeling van korte verhalen met een sterk impressionistische inslag, is onmiskenbaar Frans. Aan de hand van kleine aanknopingspunten en informatie die met mondjesmaat gelekt wordt, krijgt de lezer een steeds breder beeld op de werkelijkheid achter het verhaal en de personages. Het is een schrijverstruc die absoluut niet nieuw is en die ze ongetwijfeld ontmoette in haar studententijd, waarin ze zowel een diploma theaterwetenschappen als literatuur behaalde.
Voor dit boek baseerde Davrichewy zich op de Gregorische overleveringen van haar voorouders, die steeds de droom bleven koesteren om terug te keren naar hun vaderland. De hechte familieband die Davrichewy in Parijs voelde, als (weliswaar autochtone) vreemdeling in een ver land, tekende haar voor de rest van haar leven, en familie is dan ook een van de centrale thema’s. Jammer is dat de auteur de gebruikelijke familieroman-clichés niet wist te omzeilen. Het verhaal van het boek is namelijk niet alleen voorspelbaar, maar ook zozeer geromantiseerd dat de lezer gaandeweg zijn interesse in het hele gebeuren volledig verliest.
De eindeloze zee is het relaas van een dag uit het leven van Tamouna, maar aan de hand van die ene dag doet Davrichewy eigenlijk haar hele leven uit de doeken. Tamouna wordt 90 jaar en geeft een feest. Familieleden lopen binnen en buiten om voor haar de belangrijkste voorbereidingen te treffen, en allen zijn ze nieuwsgierig of Tamaz, haar grote liefde toen ze vijftien jaar oud was, zal komen opdagen. Ook hier blijkt de relatie met Tamaz zich zeer onwerkelijk te hebben ontwikkeld. In de voorbije jaren was er immers nog sporadisch contact. Tussen de beslommeringen van de dag, komt Davrichewy met flashbacks uit Tamounas leven in Georgië op de proppen, en eveneens komen de beginjaren als banneling in Frankrijk aan bod, zodat het verleden en de relatie met Tamaz langzaam maar zeker worden opgehelderd. Ook de politieke situatie in Georgië, de onafhankelijkheid in 1919 en de overheersing door de Russen, wordt kort geschetst.
Behalve het verhaal is ook de schrijfstijl te eenvoudig en mist hij diepgang. De snel opeenvolgende korte zinnetjes zorgen dat de lezer absoluut niet meegesleept wordt. Beter zijn de brieven die Tamouna aan haar geliefde schrijft, maar ook zij voelen te geromantiseerd aan. Een spijtige teneur die het hele boek onderuit haalt.
