Regisseur: Jonathan Liebesman
En ik die dacht dat een mens van mijn leeftijd niet meer te
verrassen was. Toegegeven, ik was naar de filmzaal getrokken met
een licht vooroordeel en een milde mindset. Kwestie van
niet té zeer teleurgesteld te zijn als ‘World Invasion: Battle Los
Angeles’ niet helemaal zou zijn wat ik gehoopt had. Wat ik dan
precies gehoopt had van een film die ‘World Invasion: Battle Los
Angeles’ trots als titel draagt, weet ik achteraf gezien ook niet
meer zo goed. Maar verrast was ik wel. Als ik intellectueel eerlijk
moet zijn valt de film echter weinig te verwijten, want hij is
exact wat hij pretendeert te zijn: een weergave van een invasie van
de aarde waarbij in Los Angeles gevochten wordt. Maar dan ook geen
jota meer of minder.
Op 11 augustus 2011 crashen vlakbij ’s werelds grootste
kuststeden honderden vermeende meteorieten in zee, die wat later
buitenaardse crashpods blijken te zijn. Nadat de kustbewoners
kennis hebben gemaakt met de slechtgemanierde indringers, rest er
de mensheid – cliché nr. 1 – nog maar één hoop: het United States
Marine Corps. Michael Nantz (arme Aaron Eckhart, je was net zo goed
bezig) is een sergeant met 20 jaar dienst die – cliché nr. 2 – op
het punt staat op pensioen te gaan. Maar dat is buiten de
boosaardige aliens gerekend! Hij komt onder het bevel te staan van
de veel jongere luitenant William Martinez (Ramón Rodríguez), wat –
cliché nr. 3 – toch een beetje frictie met zich meebrengt. Samen
hebben ze de leiding over de E Company van de 2nd Battalion, 5th
Marines en ze krijgen de opdracht om – cliché nr. 4 – enkele
civilians te redden in Los Angeles. Daarvoor hebben ze –
cliché nr. 5 – een tijdsbestek van drie uur vooraleer het gebied –
cliché nr. … ah, what’s the point – gebombardeerd zal
worden.
Met die overdosis aan opeengestapelde stereotypes hoeft het niet
te verbazen dat er geen plaats meer is voor een plot. Het enige,
maar dan ook echt het énige achterliggende verhaal is de schuld die
Nantz met zich mee torst sinds een deel van de manschappen die
onder zijn bevel stonden in Irak gedood werden. Voor de rest heeft
‘World Invasion’ nooit de ambitie om een verhaal te vertellen. De
belachelijk bondig voorgestelde personages – iets met een zwangere
vrouw, iets met een dode broer en iets met bloemen voor een
vriendin – worden nergens met enig sérieux uitgewerkt. De film
zoekt zo nadrukkelijk het clichématige op dat de enige spanning die
je als kijker aan het einde nog kunt ondergaan, afkomstig is van de
vraag wie van je vrienden voordien de meest acurate voorspellingen
deed.
De film begint in medias res. En eindigt eigenlijk ook zo. Wat
we te zien krijgen is één langgerekte schietscène, een niet
aflatende lofzang op de Amerikaanse strijdmachten zonder de minste
kritische noot, maar met overdreven pathetiek en heroïsme – dat
einde, jongens, dat einde! Zelfs een enkele poging tot diepgang op
eender welk gebied ontbreekt. We komen niet te weten wat de aliens
hier nu eigenlijk verloren zijn (al wordt er wel gesuggereerd dat
ze achter ons water aan zitten), wat de bedoeling is van de
hopeloze verhaallijn met de Rincons en waarom oh waarom Ne-Yo, op
zich al een derderangsentertainer, zonodig opgevist moest worden
uit de R&B-scène om in dit nog minder uitdagende segment van de
entertainmentindustrie op te draven.
Bij het verschijnen van ‘World Invasion’ beweerde Eckhart in een
interview in Focus Knack dat de twee films waaraan hij het voorbije
jaar gewerkt had niet zo ver uit elkaar liggen als op het eerste
zicht lijkt. Sorry Aaron, maar elke situatie waarin ‘Rabbit Hole’
en ‘World Invasion’ in één en dezelfde zin voorkomen, lijkt mij een
brug te ver. De chaotische gevechtsscènes, die voor regisseur
Jonathan Liebesman kennelijk de ruggengraat van de film moesten
uitmaken, zorgen ervoor dat het niet onbetamelijke camerawerk zijn
kracht verliest. Een van de weinige goede beslissingen die
Liebesman getroffen heeft, is evenwel het afzien van 3D. Dat zou
immers, in combinatie met het filmen met een handcamera, “het
publiek binnen de twee minuten doen kotsen”. Juist ja, dát.
Scriptwriter Chris Bertolini gaat evenmin vrijuit met de
voorspelbare richting van het verhaal (van plottwists is geen
sprake), de totaal futloze, voorgekauwde dialogen en het compleet
van de pot gerukte einde.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de acteerprestaties niet
zo abominabel zijn als de andere parameters doen vermoeden. Eckhart
is gelukkig voldoende getalenteerd om ‘World Invasion’ niet de
doodsteek te geven, en met Michael Peña (de slotenmaker uit
‘Crash’) als heldhaftige burger en Michelle Rodriguez – ja, zelfs
de casting is voorspelbaar – als enige vrouwelijke soldaat zijn ook
enkele ondersteunende rollen best oké.
Wie zich verwacht aan een iets minder intelligente versie van
‘District 9’, die andere sci-fi-blockbuster die Hollywood op de
wereld losliet in 2009 en waarmee ‘World Invasion’ blijkbaar te
gemakkelijk vergeleken wordt, komt van een kale reis terug. In
plaats van buitenaardse wezens hadden Liebesman en Bertolini van de
te verslagen vijand net zo goed terroristen, aanhangers van
Kadhafi, of 9de eeuwse Noormannen kunnen maken en het
had weinig aan de film veranderd. Zelfs voor fans van hersenloze
schietschijfcinema, is ‘World Invasion’ slechts op eigen risico aan
te raden. Maar met genoeg popcorn en een heel comfortabele zetel,
kunnen zij die twee uur nog wel doorkomen.
