Luttele dagen voor de release van Blood Pressures, de opvolger van het drie jaar geleden verschenen Midnight Boom, trappen The Kills hun nieuwe tournee af in de Antwerpse Trix. Helemaal gemeerd verliep dat niet, maar bij The Kills ontstaat het vuurwerk niet zelden door de fouten.
Hoewel Blood Pressures niet de urgentie heeft die van zijn voorganger een onontkoombare worp maakte, is de plaat nog altijd meer dan gewoon goed. Wie echter hoopte op een vroege voorstelling van dat nieuwe, bleef een beetje op zijn honger zitten. The Kills deden rustig aan met het nieuwe materiaal en grasduinden vrolijk door het ondertussen alweer vier albums tellend oeuvre.
Daarbij viel vooral op hoe de band door de jaren heen geëvolueerd is. Het geluid van het duo mag dan uit de duizenden herkenbaar zijn, songs als “Fried My Little Brains” en “Kissy Kissy” schrijft de band al een hele poos niet meer. De dreiging die van die nummers uitgaat, mag dan enigszins aan de kant geschoven zijn ten voordele van een meer melancholische toets, op het podium hebben The Kills nog steeds pakken attitude in de aanbieding, zelfs wanneer de voor hen zo kenmerkende dichter dan dicht manier van zingen achterwege blijft.
In openingsduo “No Wow” en “Sour Cherry” toont Jamie Hince dat hij nog steeds in staat is met een wel heel geloofwaardige moordzuchtige blik de zaal vlammend aan te kijken. Tel daarbij dat Alison Mosshart haar schuchterheid compleet overwonnen lijkt te hebben en als een diva from hell contact maakt met het publiek en het is snel zonneklaar dat stilstaan geen optie is voor The Kills en dat er op het podium alles aan gedaan moet worden om zo heftig mogelijk uit de hoek te komen.
Zelfs de nummers die op de nieuwe plaat nog niet helemaal weten te overtuigen, “Heart Is A Beating Drum” en “Don’t Own The Road” blijken live zonder moeite stand te houden tussen groovy materiaal als “U R A Fever” en het hoekige en van pingpongdrum voorziene “DNA”. Wanneer Mosshart tijdens “Baby Says” plaatsneemt achter een overstuurde synthesizer en Hince ondertussen met zijn gitaarspel aansluiting zoekt bij het vuilste werk van de Rolling Stones onthullen The Kills dat ze een nieuwe klepper in de aanbieding hebben.
De moordzucht mag dan niet meer permanent overheersen, The Kills geven nog steeds blijk van een gedrevenheid en lust for life die van de concerten van het duo bijna een levensbevestigende gebeurtenis maakt, zelfs wanneer dat met minder volume en meer melodie gebeurt dan tijdens de beginjaren van de band. Wat dat betreft vervult afsluiter “Cheap And Cheerful” probleemloos de rol van mission statement: The Kills want you to be crazy. Met wat op het podium gebeurde en een nieuwe dosis waanzin die vrijdag in de winkel ligt, zou dat geen probleem mogen zijn.
