Met zijn eerste plaat forceerde Isbells, schijnbaar moeiteloos, een opening van — om het even oneerbiedig uit te drukken — gezapige indiekringen naar het brede publiek. Met opvolger Stoalin’ staat een indrukwekkend tweede album klaar, dat live geen klein beetje voor kippenvel zorgt.
”Time to set a new direction”, klinkt het in “Erase And Detach”, het slotnummer van Stoalin’, het nieuwe album dat Isbells vrijdag op de wereld loslaat en tevens de song waarmee de band rond Gaëtan Vandewoude zijn concert in het Stuk beëindigt. Geen loze woorden. Het vijfkoppig gezelschap heeft een ganse avond nummers gebracht om stil van worden. Nummers waar géén oude, vertrouwde radiohits tussen zaten.
Met songs van je nieuwe plaat, en nummers die of obscure covers waren of songs die het album niet gehaald hebben, voor een pakkend concert zorgen, het is weinigen gegeven. Waarmee duidelijk geworden is dat deze band gerust een blijver genoemd kan worden.
Zoveel werd al min of meer duidelijk bij opener “Stoalin’”: met vijf op een podium staan en toch ingetogen klinken, moet je kunnen. Daarbij laat Isbells langzaam en subtiel — wachtend op het juiste moment om toe te slaan — zijn troeven naar voor komen. Gianni Marzo speelt daarbij geen geringe rol. De man ontpopt zich als een mini Crazy Horse, die waar nodig de juiste ruwe gitaarlicks voorziet die het verschil maken tussen bezadigde folk en opwindende, avontuurlijke muziek die, ondanks al het subtiele geweld, uitblinkt in zachtheid.
De spanning die voortkomt uit dat contrast is ronduit mooi te noemen. “Heart Attacks” kan bijvoorbeeld met zijn weerbarstige percussie best venijnig uit de hoek komen, maar heeft net zo goed een lieflijke kant, dankzij de onschuldig klinkende backings van Chantal Acda, maar evengoed door een zacht trompetmotief door de melodie te weven.
“Falling In And Out”, op plaat een potentiële nieuwe hitsingle, wordt op het podium uitgekleed tot het in een bijna pastoraal kleedje voor de voeten geworpen wordt. Maar ook in deze nagenoeg naakte versie kan niet naast de kracht van het lied gekeken worden. Soms volstaat zelfs één enkele noot om een nummer zijn wow-effect mee te geven, zoals in “Illusion”, dat plots een klein duwtje krijgt en daarmee niet alleen het nummer, maar eveneens de avond richting grootsheid stuwt.
Het is nog even wennen, die nieuwe nummers, zoveel is zeker. Maar zelfs al gaat het om een eerste kennismaking, dan nog valt hun kwaliteit niet te ontkennen en is het redelijk veilig om Isbells tot een van de namen van dit jaar te bombarderen. Terwijl Stoalin’ nog aan het openbloeien is, heeft de band live immers niet alleen het lef om volledig op de kracht van de nieuwe nummers te vertrouwen, de songs in kwestie zijn dat vertrouwen duidelijk meer dan waard. Gaat dat zien.
