Waar enkele weken geleden twee Gentse powertrio’s de boel in Brugge kort en klein
schopten, waren deze avond twee Gentse songwriters te gast om de
brokken te lijmen. Om de harten – en het waren er heel wat – samen
te brengen, te luisteren naar knappe folkmelodieën, doordringende
stemmen en ietwat klungelige frontmannen.
Het is een plezier om Gertjan Van Hellemont, ofte Douglas
Firs, aan het werk te zien, zich volledig in zijn knappe
gitaarspel en inventieve songs stoppend, om de rest volledig te
vergeten. Voor de gelegenheid had hij zij broer meegebracht, die
voor een aangename ondersteuning via piano en backings zorgde.
Douglas Firs wisselde af tussen elektrische en akoestische gitaar
om te eindigen op lap steel voor een leuke Lowell George-cover ’20
Million Things’. Daarvoor kregen we een dosis eerlijke americana,
waarbij we ons afvroegen wanneer Van Hellemont eindelijk zal
doorbreken.
De succesvolle doorbraak van The Bony King of
Nowhere ligt al enkele jaren achter ons en ook
‘Eleonore’, de net uitgekomen tweede plaat van Bram Vanparys,
scheert hoge toppen. Toch begon de Gentenaar solo met twee songs
die we op een derde plaat mogen verwachten. Tempo in de
creativiteit houden, heet zoiets. Het ongeremde en speelse van
Douglas Firs maakte plaats voor de volwassen en zuivere sound van
Vanparys, die vanaf ‘Girl from the Play’ zijn sterke band –
inclusief Van Hellemont – bovenhaalde. De focus ligt veel meer dan
vroeger op samenspel en samenzang, waarbij knappe vocale harmonieën
ons oor bereikten. Zo kregen songs van de debuutplaat vaak een
nieuw jasje. Van ‘There I Am’ hoorden we een sfeervolle,
gemoedelijke versie, met puike percussie. ‘Alas My Love’ kreeg dan
weer een opwaardering in ritmische backings en ‘Maria’ werd
opgeluisterd met lap steel en een doordringende orgel.
Hoogtepunten kwamen vooral uit het nieuwe album. ‘Hear Them
Calling’ was een sterke collectieve, levendige prestatie; het
pakkende refrein van ‘The Garden’ (“today I leave it all behind”)
ging door merg en been. Maar misschien was het het donkere ‘Some
Are Fearful’ dat ons het meest bij het nekvel nam, vooral wanneer
Vanparys vocaal uitpakte in de refreinen. Eerste bissong ‘Mother’
was wat ons betreft wat te lang en eentonig, maar met een mooi
‘Eleonore’ en het reeds gemelde ‘Maria’ zat ook het slot van deze
set overtuigend in elkaar. Er staat The Bony King of Nowhere (en
hopelijk ook Douglas Firs) een mooie muzikale toekomst te wachten.
Laat daarover geen twijfel bestaan.
‘Eleonore‘ van The
Bony King of Nowhere is uit bij PIAS.
