Dat de laatste wereldoorlog heel wat Amerikaanse jongens in het leven geworpen heeft, vaak zonder dat ze er zelf om vroegen, is niks nieuws. Dat er meer — of minder, het hangt er maar van af hoe je het bekijkt — gebeurde dan schieten op nazi’s, mag blijken uit het tweede deel van De oorlog van Alan.
De laatste jaren lijkt het wel of er een opbod gaande is van het brengen van het verhaal van de gewone man. Weg met de grote geschiedenis! Het is de man in de straat, waarmee we ons kunnen identificeren, of verondersteld worden dat te kunnen, die geschiedenis moet schrijven. Dat identificeren is een ding, maar laten we wel wezen: tenzij er een revolutie gaande is, zijn het zelden u en ik die voor de verhalen zorgen die iedereen jaren bijblijven. Heel sympathiek als er ergens een bejaarde een kunstje moet uithalen om zijn wagen in zijn garage te passen, maar over enkele decennia zal het toch vooral de gedeelde verkiezingsoverwinning van een nationalist en een socialist zijn die als opmerkelijk feit van 2010 geboekstaafd staat.
Interessanter wordt het echter wanneer de kleine verhalen van een grote geschiedenis boven komen. Dat de Tweede Wereldoorlog in gang getrapt werd door Adolf Hitler en dat de geallieerden hem zes jaar later wonnen, mag, hopelijk, als bekend beschouwd worden. Maar wat met al die miljoenen die betrokken waren in dat conflict? Die moeten toch meer gedaan hebben dan gevochten en/of honger geleden?
Er zijn natuurlijk de typische, vaak vertelde verhalen. De glorie na de landing in Normandië, de hel van de tropen, de romantiek bij de bevrijding van Europese steden. Toch blijken, hoe inhoudelijk sterk ook, de vertelde verhalen over deze onderdelen van de geschiedenis vaak allemaal in elkaars verlengde te liggen.
De oorlog van Alan vormt echter een fraaie uitzondering op de regel. Het drieluik ontstond door de ontmoeting tussen stripmaker Emmanuel Guibert en Alan in kwestie, een jonge Amerikaan die in 1943 opgeroepen wordt. In het eerste deel van De oorlog van Alan wordt heel gedetailleerd ingegaan op hoe Alan zijn training doormaakt.
Het nieuwe deel volgt Alan de eerste maanden na zijn aankomst in Europa in het voorjaar van 1943. Wie heroïsche verhalen verwacht, komt bedrogen uit. Alan raakt weliswaar gewond, zij het als gevolg van een ongelukkige val. De eerste maanden immers, blijft zijn eenheid waar ze is, stomweg omdat de voertuigen niet beland zijn waar ze verwacht worden.
Een dergelijk voorval is bijna typerend voor dit tweede deel. Alan maakt deel uit van een van de grootste gebeurtenissen uit de wereldgeschiedenis, maar zelfs wanneer er effectief geschiedenis geschreven wordt — zelfs al is het dan een verborgen geschiedenis — dan nog blijft dit het verhaal van een Amerikaanse jongen die, bijna toevallig, in Europa beland is en zich, ondanks de puinhopen, verwondert over wat dat continent te bieden heeft.
Natuurlijk bevat De oorlog van Alan evengoed bekende, al dan niet romantische elementen. Maar door de bijna naïeve blik waarmee naar al wat gebeurt, en niet gebeurt, gekeken wordt, biedt het album een bijna ontwapenende kijk op een bijna stuk gebruikt onderwerp. Maar zelfs wanneer dat gebeurt vanuit het standpunt van een gewone jongen in een grote geschiedenis, staat het belang van het grote geheel niet ter discussie. Hoe hard Alan ook voor herkenbaarheid zorgt, altijd blijft duidelijk dat hij, ondanks dat dit verhaal om hem draait, niet het centrum van de gebeurtenissen is. Dat Guibert, én Alan, daar mee weten om te gaan, maakt dat ook dit tweede deel zeer lezenswaardig is en doet uitkijken naar hoe de geschiedenis ten einde zal komen voor deze all American boy.
