De prequel van een klassieke reeks doet altijd vragen rijzen. Maken de auteurs iets dat ook op zich voldoende relevantie heeft? De makers van Sneeuw – Het Begin maken in ieder geval een wisselvallige indruk.
In de jaren ’80 was de reeks Sneeuw een buitenbeentje. Tussen het grote aanbod aan strips die handelden over een wereld ‘na de bom’, viel deze reeks op door haar harde en donkere toon. De auteurs Christian Gine en Didier Convard kozen niet altijd voor de meest eenvoudige weg in hun verhaal. Met de rauwe en compromisloze tekeningen van Gine, had Convard de perfecte partner voor het verbeelden van zijn vrieskoude wereld. Daarin speelt Sneeuw de hoofdrol, een wees die door ene Northman opgevoed wordt. Gaandeweg wordt duidelijk dat Northman voor Sneeuw een wel heel speciale missie voor ogen heeft: het voortbestaan van de wereld.
Het Bloed der Onschuldigen is het eerste deel van een reeks die als prequel fungeert bij de hoofdserie. De clan van de Vluchtsporen overleeft ternauwernood. Wanneer clanleider Boris vader wordt, wordt zijn zoon al snel de inzet voor bloedige achtervolgingen. Ook de mysterieuze Slichter blijkt zich te interesseren voor het kind. Net als in de hoofdreeks waart ook al in deze vroegere tijden de ziekte van Orion over de wereld. Die ziekte herleidt mensen tot zogenaamde Kreupelen die alles opeten wat er menselijk uitziet. De hospitaalridders zijn het morele baken in deze ijswoestenij en staan hoog op hun piëdestal te oordelen over de wereld.
De verhaallijn van dit eerste album is gelijkaardig aan die van eerdere Sneeuw– en heel wat hedendaagse strips. De thematiek van een bittere overlevingstocht van een clan doorheen de woeste natuur hebben we al eerder gelezen. Wanneer doorheen het album een aantal elementen (zoals de hospitaalridders en de ziekte van Orion) uit de hoofdreeks terugkeren, verhoogt de herkenbaarheidsfactor.
Wat het scenario betreft, hopen we voor de komende delen alleszins op een beter resultaat. De opvallende en bikkelharde verhalen van weleer zijn ver verwijderd van de gefilterde avonturenpulp van deze Het Bloed der Onschuldigen. Wellicht heeft dat ook te maken met de gladde tekeningen van Didier Poli (Het Kind van het Onweer) en Jean-Baptiste Hostache. Die passen hoegenaamd niet bij de stijl die door Gine gevestigd werd. Gines rauwe en weinig esthetische tekeningen contrasteren met de gelikte en hedendaagse fantasystijl van Poli en Hostache. Het is dubbel jammer dat hun knappe tekenwerk zozeer gemiscast werd in Sneeuw – Het Begin.
Het doel om Sneeuw willens nillens naar de moderne tijd te halen en er een actuele strip van te maken, loopt moeiteloos zijn doel voorbij. De charme van het origineel benadert deze prequel nergens. Dit album rijdt zich vast in de middelmatigheid.
