Je mag van M.I.A.’s laatste (en, tja, teleurstellende) album zeggen
wat je wil, maar spank my ass and call me Judy, een
double bill gedeeld door de Sri Lankese Tamiltijgerin en
de schuimbekkende elektronoise-bricoleurs van Sleigh Bells, dat is
meer dan een klein beetje oké. Dat is verdomme gevaarlijk.
Een vlekkeloze, propere en volmaakte avond leverde die
killer affiche niet op, wel twee door ups en
downs geplaagde, explosieve en loeiharde concerten van
evenveel topacts. Al was de één een stuk beter dan de ander.
Van start gaan deed de avond in stijl, toen het duo achter
Sleigh Bells (zangeres Alexis Krauss en ex-Poison
the Well-gitarist Derek E. Miller) onder begeleiding van beukende
metal het podium opkwam. ‘Treats’ is een van de platen van 2010 en
bijgevolg waren onze verwachtingen voor het optreden zoniet
torenhoog dan toch tamelijk strak gespannen. Die spanningsboog
verslapte spijtig genoeg redelijk snel tot iets dat leek op slappe
pudding. Beuken, briesen en tekeergaan, ja, daar was Sleigh Bells
sterk in, maar bijna het hele optreden stond gewoon op tape en
behalve gitaar was er niks live aan, behalve het halfvalse gezang
van een duidelijke stonede Krauss. De fenomenale nummers van het
debuut zorgden af en toe voor een scheut broodnodige adrenaline,
maar dat was eerder ondanks dan dankzij die tegenvallende
liveprestatie. De fan in ons wou die bezwaren nog bedekken met de
mantel met liefde, maar onze innerlijke schoolmeester vond toch dat
het allemaal heel wat beter kon.
Voordat vervolgens M.I.A. op het podium kwam, werd
het publiek eerst getrakteerd op een even korte als uitstekende
dj-set van Maya’s persoonlijke knoppendraaister. Werd meteen ook
duidelijk welke richting het optreden zou uitgaan: het was immers
niet zozeer een concert, als wel een optreden, een show, een
zweterige party. Voor subtiliteit of nuance was – net als op
‘///Y/’ – geen ruimte: ‘Born Free’ beukte zich door de boxen
met de voorzichtigheid van een uitgehongerde pitbull,
flashy lichteffecten deden ons duizelen en de letters M, I
en A werden als knallende bloedvlakken op het projectiescherm
geknald – right on. Een van de sterkste punten van het dik
een uur durende optreden was dan ook het visuele aspect: een
indrukwekkende lichtshow ging hand in hand met coole
visuals, een voor de gelegenheid als postapocalyptische
diva vermomde M.I.A. (inclusief fluo-pruik) en twee dansers die qua
lenigheid ongeveer op het niveau ‘kama sutra’ zaten.
De muziek was een stuk moeilijker te beoordelen. Enkele nummers
sloegen de nagel op de kop, zoals verwachte superhit ‘Paper
Planes’, ‘Bird Flu’, het voornoemde ‘Born Free’ en het na een
onfortuinlijke stroompanne nogal ongelukkig geplaatste ‘Galang’.
Toptrack ‘Bamboo Banga’ zorgde spijtig genoeg niet voor het
verhoopte vuurwerk, terwijl ‘Steppin’ Up’ – een zeldzaam nummer uit
‘///Y/’ dat op onze goedkeuring kon rekenen – ons de indruk gaf
dat enkele cirkelzagen het dak van het oude Hof Ter Lo probeerden
te wrikken, terwijl een of andere Indische afgod de muren van onze
danstempel bewerkte met een uit de kluiten gewassen mokerhamer. Op
een goede manier, quoi. Tijdens ‘Boyz’, het culminatiepunt
van drie kwartier intens zweten en op en neer huppelen, viel dan
zoals gezegd de stroom uit. Het nummer kreeg een herkansing, maar
dat was toch niet helemaal hetzelfde.
Nope, ondanks enkele goede nummers, kreeg M.I.A. de vaart
er na de vervloekte pauze niet meer in. Ondertussen bereikte ons
enkele roddels dat ze zou playbacken deze avond. Het
concert was dan misschien meer clubshow dan live act, die geruchten
doen wij toch graag af als moedwillige kwaadsprekerij, terwijl wij
de passage van M.I.A. in Trix bestempelen als een geinige, weinig
diepgaande, maar wel sehr coole party.
