4AD, 2010
V2
Het verhaal van Blonde Redhead is bekend: de in Italië geboren
maar in Canada opgegroeide tweelingsbroers Amedeo en Simone Pace
halen een bachelordiploma jazz in de VS, en richten samen met de
Japanse Kazu Makino een no wave-groepje op in New York. Blonde
Redhead debuteert in 1995 met een gelijknamig album en haalt er af
en toe een bassist als vierde groepslid bij.
Alternatieve stemmingen, de hoge en ijle stemmen van Kazu en
Amedeo en dromerige noisrock zijn elementen waardoor we van Blonde
Redhead zijn gaan houden, zeker na hun sterke trio ‘Melody of
Certain Damaged Lemons’, ‘Misery Is a Butterfly‘
en ‘23‘. De
verwachting dat er drie jaar na ’23’ opnieuw zo’n juweeltje uit de
lucht zou vallen, was dus groot. Blonde Redhead koos echter voor
een andere richting.
En wie kan hen verwijten de rockinstrumenten aan de kant te
hebben gezet in ruil voor synthesizer en drumcomputer? Het is een
keuze waar een band als Yeah Yeah Yeahs vorig jaar goed aan heeft
gedaan. Het grote verschil is dat zij hun electropop interessant
wisten te houden, wat bij Blonde Redhead niet altijd het geval
is.
Waar Fever
Ray ijle synthpop combineerde met leuke beats, spannende vocals
en dito songs, blijft het op ‘Penny Sparkle’ vaak te zweverig, te
dromerig zonder echt te raken of ergens te belanden. Neem nu opener
‘Here Sometimes’. We noteren ‘rustige opbouw’, ‘nemen hun tijd’,
‘mooi sfeervol’ en ‘hoogtepunt ontbreekt’. Verre van slecht, maar
iets spannender had best gemogen.
En dat is jammer genoeg het verhaal van dit album. ‘Not Getting
There’ komt in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden een
stuk sneller tot waar het zijn moet, maar ook hier ontbreekt de
finishing touch om van de song een knaller te maken. Het
beste aan ‘My Plants Are Dead’ is de titel, het nummer ‘Penny
Sparkle’ eindigt leuk, al zal je daar enkel van kunnen genieten als
je vooraf niet in slaap bent gevallen. ‘Everything Is Wrong’ is ook
maar gewoontjes, ‘Oslo’ en ‘Love Or Prison’ gaan al de betere kant
op, maar het laatste doet er dan weer te lang over.
Nog goed dat ‘Penny Sparkle’ een drietal songs in de aanbieding
heeft die wél op een best of kunnen. Het vreemde is dat
twee ervan helemaal achteraan geduwd zijn, nogal eens de plaatsen
van de opvulsongs. Afsluiter ‘Spain’ is een heerlijk dreigende vijf
minuten mét climax en een subtiel samengesteld kunstwerkje. Ook de
twee songs waar Amedeo nog eens mag meezingen – jammer genoeg
slechts twee – zijn aanraders. “Living In the Dim Light” echoot
Amedeo’s stem zich doorheen ‘Will There Be Stars’, dat zich
heerlijk zwevend in je oor komt nestelen en daar wil blijven.
Dé topsong op ‘Penny Sparkle’ heet ‘Black Guitar’, dat erg
minimalistisch en ingetogen wordt ingetreden door Amedeo (“So long
as your eyes follow mine then mine will fall on you”). Zijn beide
strofes staan mooi in een vormelijk contrast met het aanzwellende
refrein, dat een opvallend melodieuze Makino voor haar rekening
neemt. Topsong.
Blonde Redhead heeft ervoor gekozen een elektronische plaat te
maken. Dat had goed kunnen aflopen, maar wat ons betreft overtuigt
ze niet helemaal. Waar grillige, spannende rocksongs op de vorige
albums het mooie weer maakten, moeten we het hier iets te vaak doen
met zweverige synthpop die veelal te eentonig blijft. Subtiele
laagjes en geluidjes, allemaal goed en wel, maar zonder spanning
geraak je niet vooruit. Blonde Redhead kan beter dan dit.
