Getypeerd als een “schreeuwende tegenstelling” en door Mogwai’s Stuart Braithwaite omschreven als “de storm én de stilte na de storm”? Dat kan alleen het Japanse Envy zijn. Net deze twee eigenschappen worden op Recitation nog eens extra in de verf gezet.
Wie de Japanse underground een beetje opvolgt, weet dat de extreme maatschappij extreme bands voortbrengt. Denk maar aan iconische undergroundbands als Boris, Sigh of Sabbat. Ook de muziek van Envy lijkt een emotionele — de oude Envy ook een fysieke — therapie om te ontsnappen uit het verstikkende systeem. Op het intussen vier jaar oude Insomniac Doze maakte de brutale screamo meer plaats voor dramatische postrock (genre Mono en Explosions In The Sky). Na veertien jaar in Japan te hebben getourd, kon Envy dankzij het album eindelijk op de belangstelling van een groter internationaal publiek rekenen.
Tijdens de eerste twee nummers worden exact dezelfde paden van vier jaar geleden bewandeld. De intro “Guidance” drijft op soundscapes en trage pianotonen. De overbodige truc met Japanse monologen is ook terug, maar verdwijnt in het niets naarmate de instrumenten de bovenhand krijgen. “Last Hours Of Eternity” herinnert aan de zachtste melodieën van Explosions In The Sky’s The Earth Is Not A Cold Dead Place. Na vijf minuten volgt een emotionele breakdown waarin verzengende gitaren en screams als vlijmscherpe messen de huid bewerken. Ook “Light And Solitude” is meditatieve postrock maar wordt meer gedragen door de snaredrum. De voorspelbare uitbarsting is zo nodig nog tragischer. Hoewel postrock intussen afgeknaagd is tot op het bot, blijven deze nummers duizelingwekkende emotionele rollercoasters.
In het middenstuk keert Envy terug naar zijn screamoroots. Je hoort meer gebeuk en minder postrock. Het mes maakt bij momenten plaats voor een genadeloze hakbijl. Envy drijft de wig tussen brutaliteit en schoonheid nog dieper. “Rain Clouds Running In A Holy Night” barst meteen open met sferische post-hardcore. Maar ook “Pieces Of The Moon” en “Worns Heels And The Hands We Hold” gooien up-tempo drums, melodieuze gitaren en breakdowns in het rond. Alleen in “Dreams Come To An End” weerklinken de hardcore-roots iets te nadrukkelijk. Zanger Tetsuya Fukagawa roept ook hier de verschrikkelijkste demonen op. Pfoe, emo, denk je dan, dit blijft hardcore van de meest intense soort. Vooral fans van de oude Envy zullen hier aan hun trekken komen.
De klamme handen zijn vooral voor de dramatische slotscènes. “A Hint And The Incapacity” kabbelt aanvankelijk rustig op pinkelende gitaartonen en subtiele strijkers maar bloeit open tot relatief opgewekte postrock. De overbodige stemmen moet je er wel weer bijnemen. Vervolgens kondigen drums een episch stuk aan dat als een vuurbal in het gezicht uiteenspat. “A Breath Clad In Happiness” doet het meest aan de cinematische postrock van Insomniac Doze denken. Ook “0 And 1” begint verrassend rustig tot agressieve dronerock wordt ingezet, een geslaagd slotoffensief. Het is alsof Fukagawa bij zijn stervende geliefde staat en zijn woede uitschreeuwt. In “Your Hand” sluiten vrouwenstemmen en strijkers het pijnlijke verhaal af.
Hoewel Envy meer geweld dan dramatiek in zijn muziek stak, staat ook Recitation garant voor een emotionele kater. De Japanners breiden hiermee een krachtig vervolg aan Insomniac Doze. Haal die zakdoekjes maar al boven.
