Met zijn nieuwe bundel Hammertime gaat Jeroom verder op het pad dat ook al in de vorige drie strips bewandeld werd. Absurditeiten en grove humor vliegen je om de oren, in een stijl die langzaam maar zeker geëvolueerd is van het pure tekenwerk naar geslaagde collages.
Een van de laatste barricaden tegen de steeds verder oprukkende verdomming van de samenleving, zo werd Jeroom omschreven door Guy Mortier naar aanleiding van het verschijnen van deze nieuwe bundel. Dat klinkt enigszins hoogdravend, al valt tegelijk wel iets te zegen voor die omschrijving.
Want hoe weinig hij ook nog met echte tekeningen werkt, Jeroom is een van die cartoonisten die in zijn werk niets of niemand ontziet en daarbij vooral zijn pijlen lijkt te mikken op wat algemeen als normaal beschouwd wordt, zelfs als het dat — zoals vaak pas decennia later wordt opgemerkt — niet blijkt te zijn. In plaats van gewoon de spot te drijven met zijn onderwerpen, heeft Jeroom er zijn handelsmerk van gemaakt om de context radicaal te veranderen. Een geweldige zet.
En dat levert bij wijlen hilarische settings op. Tony de tijger (van Frosties) die steevast op het verkeerde ogenblik op de verkeerde plaats opduikt, prostitutie in Sesamstraat of nog, Sesamstraat-figuren die in contact komen met Adolf Hitler of anale seks in de Tovenaar van Oz. Combineer dat met een heerlijke dosis pis, kak en andere lichaamssappen én een geweldige grafische stijl en je komt tot een bundel die sommige lezers een ongemakkelijk gevoel zal bezorgen, maar in het beste geval op regelmatige basis op de lachspieren werkt.
Uiteraard is Hammertime, ondanks zijn bij momenten sociaal-kritische ondertoon, alles behalve een opgeheven vingertje. Jeroom wil, zo vermoeden we toch, de lezer vooral aan het lachen brengen. Daartoe plaatst hij zo nu en dan vraagtekens bij de waan en waanzin van alledag én van de populaire cultuur. Maar bovenal is Jeroom een zeer begenadigd stilist, zelfs wanneer hij amper nog tekent, maar zich vooral uitleeft met knip- en plakwerk in Photoshop.
Die evolutie is interessant, aangezien ze nieuwe deuren opent voor het concept cartoonist. In avant-gardistische en dadaïstische kringen werd al langer gebruik gemaakt van collages — de platenhoezen van Crass zijn daar bijvoorbeeld een radicale exponent van — maar nu lijkt die toepassingswijze ook zijn weg te vinden naar het grote publiek. Zij het uiteraard met de cartoonist/collagemaker als nar die dat grote publiek met een spotlach op de lippen een spiegel voorhoudt.
Volgens sommigen is wat Jeroom doet ronduit platvloers. Dat valt te betwisten. Niet alleen is platvloers een woord dat in een museum thuishoort (of in een Jeroom-cartoon), bovendien lijkt het bijzonder aannemelijk dat het net deze lui zijn die schrikken van wat in de spiegel te zien is. En zelfs als dat niet het geval zou zijn: maakt het eigenlijk iets uit? Hammertime is een mooi en grappig boek dat toont dat humor zich, in tegenstelling tot de gewone sociale omgang, niet door conventies allerhande voor de voeten moet laten lopen. En al zeker niet door dat vage begrip "goede smaak". Lees, kijk en geniet.
