Allez, allez, circuler: Arno doet de tour van de Brusselse concertzalen naar aanleiding van het recente Brussld, maar wist vrijdagavond in de Botanique niet echt te begeesteren.
p>”Ah, je veux danser”, dachten we abusievelijk bij de intro van “Je veux nager”. Het is ook min of meer de wens die tegen dan door ons hoofd spookte, want le plus beau wist tot dan toe maar zelden de vlam in de pan te krijgen. Nochtans had dit een ware triomftocht moeten worden door zijn eigen Brussel, met een album gewijd aan onze hoofdstad in de achterzak. Maar er is een klein probleem: die plaat is zowat zijn minste van het laatste decennium. Het vuur brandt niet, de geniale gitaarinterventies van de vertrokken Geoffrey Burton ontbreken. En zo is dat niet anders vanavond: ook met Duitser Philip Weies als nieuwe snarengeselaar blijft het toetsenman Serge Feys die het laken tegenwoordig naar zich toetrekt. De dwarse blues wordt in toom gehouden en alles drijft iets te veel op de traditionelere toetsen.
Maar alles begint nog positief met “Brussels”; op plaat de slechtste single van Arno in jaren, live een uitstekend nummer om een concert mee te beginnen: een spanning vol verwachtingen wordt opgebouwd, en Arno die opent met de intentieverklaring “Let’s sing this song for Linda, Mustapha, Jean-Pierre, Fatima, Michel and Paul/The brain of God, les flamands et les wallons/You and me and Mr Nobody”. Waarna met dat banale refrein alles opnieuw in elkaar stuikt.
Maar goed: we zijn vertrokken voor een rondje “nieuw album promoten”. “Mademoiselle” wordt prachtig verbouwd tot een Tom Waits-achtige kermisriedel, terwijl Weies zijn best doet om de mooiste boerderijgeluiden uit zijn gitaar te halen. In “God Save The Kiss” mag Marokkaanse backingvocaliste Sabrina wat zuiderse invloeden binnensmokkelen. Een keer goed, een keer net iets te weinig om een middelmatig nummer op te tillen.
Dat Arno wat ouder aan het worden is, blijkt overigens uit de vele nummers die hij zittend afwerkt. Het weerhoudt hem er niet van het oude “Meet The Freaks” uit 1994 van op die stoel te vertimmeren tot snoeiharde industrial. Dit is dan ook wat Arno moet doen: rocken, die half afgekloven en verkilde blues-meets-new wave door een Europese bril van hem brengen, niet de zoveelste halfslachtige ballad als “Lola Etc.” of “Quelqu’un a touché ma femme”. Zo schippert het optreden immers voortdurend tussen zalven en slaan, waardoor de machtige pletwals die Arno live normaal is, uitblijft. Een puik “Ca monte” — één van de uitschieters op Brussld— is een welkom hevig moment in dat wat zwalpende begin.
Arno zit op zijn praatstoel, kondigt een song regelmatig aan met een warrige anekdote zonder pointe en doet dat in drie talen tot niemand nog kan volgen. Het haalt de vaart nog meer uit de set, zeker wanneer een “Ratata” slechts langzaam op gang komt. Het knappe Oosterse arrangement van “Watch Out Boy” maakt echter veel goed; de Brusselse stoemp van multiculturele invloeden klopt hier en je vraagt je af of Arno op zijn Brusselplaat niet radicaler deze kaart had moeten trekken, in plaats van slechts in een drietal nummers en dan meestal slechts vaag.
“Er zit meer socialisme in een kapsalon, dan bij de socialisten zelf”, moppert de zanger bij wijze van aankondiging vooraleer hij de trage pianobewerking van “Get Up, Stand Up” inzet. Het is een zeldzame uithaal; voor het overige houdt de overtuigde Brusselaar zich ver van de politiek. Als zelfs Arno “L’Union fait la force” niet meer durft bovenhalen; wie dan wel? Dan nog maar een cover: de bluesklassieker “Back Door Man”, dat hier een new waverig jasje krijgt aangemeten.
Het slot is efficiënt: eindelijk even feest met dat enthousiaste “Je veux nager”, de gewoonlijke klezmerversie van “Oh La La La”, “Putain Putain”, bissen met “Les yeux de ma mère” en “Les filles du bord de mer”. Het publiek gaat uit zijn dak. “Kat in ’t bakkie” noemen Hollanders dat, maar zoals wel vaker kletsen ze daarmee uit hun nek. Dit had veel sterker moeten zijn. Later dit najaar begint Arno aan een tocht door Vlaanderen. Laat ons hopen dat hij daar iets gedrevener uit de hoek komt.
Tourlijst op arnohintjens.be
