De nu vergeten stripreeks Sjef Van Oekel was in de jaren ’80 en ’90 een schandaalsucces in Nederland. Seks en stevig verbaal vuurwerk zorgden voor vele rode oortjes. Nu verschijnt een eerste bundel van de oorspronkelijke albums.
Het personage Sjef Van Oekel is een creatie van de Nederlandse taalvirtuoos Wim T. Schippers. In de jaren ’60 en ’70 werd hij in Nederland een berucht televisiemaker, met roemrucht werk als Hoepla en De Fred Hachéshow. Hierin schuwde hij niet tegen heilige huisjes te trappen en liet hij ook al de hem kenmerkende absurde humor opvallen. In zijn shows voerde hij ook het personage Sjef Van Oekel op, gespeeld door Dolf Brouwers. Sjef werd steeds populairder en nam ook met succes enkele singles op. Midden in de jaren ’70 werd hij het hoofdpersonage van een stripreeks die Schippers samen met Theo Van den Boogaard opzette. In de jaren daarna verschenen er regelmatig nieuwe afleveringen en uiteindelijk zeven albums. Ook in het Frans en het Duits kende de reeks succes.
In deze eerste van twee omnibussen worden de eerste albums van de reeks gebundeld met kort ongepubliceerd materiaal en achteraan ook een uitgebreide ontstaansgeschiedenis van deze Nederlandse stripklassieker. De teksten van Schippers wervelen in perfecte harmonie met de strakke klare lijn van Van den Boogaard. In het eerste deel valt op dat de tekenaar nog zoekt naar een eigen stijl, maar gaandeweg valt die onzekerheid weg en toont Van den Boogaard waarom hij één van de meest gerespecteerde tekenaars van Nederland geworden is. Prachtige platen die ondanks de galante lijnen toch een overdaad aan dynamiek en explosiviteit bevatten.
Van Oekel is een figuur die in werkelijk alle mogelijke situaties terecht kan komen. Schippers legt nogal vaak de nadruk op het schunnige en platvloerse, waardoor Sjef Van Oekel wat ons betreft een verre voorloper van De Geverniste Vernepelingskes genoemd kan worden. Indertijd was Schippers ook bekend om zijn creatieve taalgebruik. Van Oekels legde hij vele nieuwe uitdrukkingen, die uitgroeiden tot algemeen gekend taalgebruik in Nederland, in de mond. ‘Jammer, maar helaas’, ‘pardon, reeds’ en ‘ik word niet goed’ zijn enkele van de meest bekende voorbeelden.
Het viel ons op hoe ver deze reeks in de vergetelheid was geraakt en tegelijk toch zo modern bleef. De inkleuringen waren deels van de hand van France Ferrari, de vaste inkleurster van Hergé, zodat de sfeer sterk aansluit bij die van de latere Kuifjes. Deze Sjef Van Oekel mag dan zijn baanbrekerij wat verloren hebben, de strip blijft overeind staan. Een bundeling als deze is dan ook een terecht eerbetoon aan een vergeten klassieker.
