Het
bekendste Belgische rockduo starte sterk: strak en lawaaiig maar
evenwel zonder een publieksverpletterende schokgolf de tent in te
jagen. Nu ja, toch geen schokgolf die verder droeg dan de hossende
tieners op de eerste rijen. We gaan daar niet al te lacherig over
doen want uiteindelijk zijn de meeste songs van het tweetal sterk
genoeg en herkennen doen we ze ondertussen ook zeker en vast (al
weet ik niet meer in welke volgorde ze gespeeld werden). Ik kon me
toch niet van de indruk ontdoen dat het eerste gedeelte van de set
nogal op automatische piloot werd gespeeld, een beetje met de
handrem op en nauwelijks contact met het publiek zoekend.
Halverwege kwam daar verandering in; vanaf ‘High On A Wire’ spatte
de energie plots wel van het podium en ging een steeds groter
gedeelte zich interesseren voor wat er vooraan gebeurde. Naar het
einde toe werd ons geduld dan toch weer op de proef gesteld toen
Van Dijck en Paternoster ineens behoorlijk langdradig begonnen te
jammen. Een klein smetje op een voor de rest entertainende,
gesmaakte en bijna bevlogen set. Tegen het einde ervan was de zon
bijna verdwenen aan de Puurse horizon, ideaal voor wat nog komen
zou.
Channel Zero
Er is al heel wat geschreven
over de reünieoptredens van Channel Zero en toch voel ik de
behoefte om daar nog wat aan toe te voegen. Waarom, omdat het
moeilijk is erover te zwijgen. De band bestaat ondertussen bijna
twintig jaar en teert (voorlopig nog) vooral op oude successen maar
doet dat met passie en stijl. Bovendien hebben band noch het
materiaal ingeboet aan kracht. het meest kenmerkend voor de sound
van Channel Zero is natuurlijk de zang van Franky DSVD, diens stem
de jaren blijkbaar goed verteert en ook zijn podiumpresence mag er
zijn. Wel een beetje raar dat hij zo vaak voor het Engels blijft
kiezen als taal voor de bindteksten, nu ja het stoort niet.
Universeel is in ieder geval de taal van de riff en ook die spreekt
de band erg goed. Openingsnummer ‘Black Fuel’ heeft zo’n moordende
riff en bracht het publiek dan ook bijna dadelijk aan het koken.
Het vervolg met ‘Heroin’ en ‘Bad to the Bone’ deed de
overdrukventielen van mijn hersenpan doorslaan en die van een flink
stuk van het publiek. De begeleidende lichtshow en de dominante
aanwezigheid van Franky DSVD werkten extra opzwepend. Het is dan
ook allemaal tot in de puntjes uitgewerkt.
Na het openingstrio hoorden we ondermeer ‘Mastermind’ van ‘Black
Fuel’ passeren. Vanaf ‘Run WTT’ geraakten de collectieve gemoederen
weer meer verhit, meezinger ‘Help’, een slopend zwaar ‘Unsafe’, een
knallend ‘Why’, een overtuigend ‘Fools Parade’ en de grande finale
‘Suck My Energy’ zorgden voor een quasi perfecte
“metal-totaal-ervaring”. Blijkbaar voelt de band ook de behoefte om
nieuwe nummers te maken, hopelijk beseffen ze goed waar ze aan
beginnen want hun eigen verleden is nog steeds erg alive and
kicking. Dit Channel Zero, met deze set, kan iedere zomer tot
aan hun pensioen tenten omverblazen.
Admiral Freebee
Den Admiraal is eerlijk
gezegd niet mijn beste vriend. Telkens ik een leuk nummertje van
hem op de radio hoor, denk ik eerst dat het van een andere artiest
is (The Stones, Neil young, Bowie om maar iets te zeggen) en dan is
het niet zo en ben ik een beetje boos. Ooit ben ik van verveling en
boosheid eens weggelopen bij een optreden van Den Admiraal. Deze
keer ben ik gebleven en ik heb me nog geamuseerd ook. En dat is
grotendeels de verdienste van Admiral Freebee zelf. Die kwam goed
gemutst het podium op en sloeg er zonder meer in om vanaf de eerste
tonen een glimlach op het gezicht van de meeste aanwezigen te
schilderen. de nummertjes zijn herkenbaar en ook al heb je ze nog
nooit eerder gehoord, meeneuriën lukt zonder veel moeite. Filip
Kowlier stond wat afwezig (en onflatteus “en profil”) mee te zingen
en te bassen maar de overige bandleden liepen net als de roerganger
over van enthousiasme en dat werkt aanstekelijk. Tegen het einde
van de set zongen we dus allemaal luidkeels mee met ‘Einstein
Brain’ en ‘Oh Darkness’. Afsluiter was het kwetsbare en ingetogen
‘Rags ‘n’ Run’. Ik ben pas een vers pintje gaan halen toen het
helemaal gedaan was. Als dat geen compliment is.
K’s Choice
Sarah Bettens kondigde al bij de
start aan dat deze avond het laatste optreden van hun
festivalseizoen was; het bleek wel dat de band er zin in had. Broer
Gert stond er de hele avond nogal Sphinx-achtig bij te blinken maar
de rest van het zestal was een pak extroverter. Ook mooi om te zien
was de grote backdrop, de hoesafbeelding van ‘Echo Mountain’, die
kaleidoskopische effecten onderging onder het invallende
podiumlicht. De muziek dan. Die was zeker goed. Natuurlijk hoorde
het publiek wat het wilde: verschillende grote hits: ‘Not an
Addict’, ‘Believe’, ‘Everything for free’, ‘Mr Freeze’. Sarah
Bettens slaagt er na al die jaren er weer eens in om die songs
geloofwaardig over te brengen. Haar stem heeft nog steeds dat
kenmerkende timbre en live kraakt die wel maar zonder te barsten.
Natuurlijk smeren ze er soms extra stroop aan en dat hoeft voor mij
niet maar vele anderen smullen op die momenten het hardst. Op het
einde van de set wist de band me desondanks echt te verassen. Het
geluid werd wat hoekiger, donkerder, met hints naar country. Het
ongemakkelijke gevoel bekroop me dat ik deze band al jaren te
makkelijk afrekende op het radiohitjesmateriaal. Ook afsluiter
‘Everything for free’ was er boenk op qua geestdrift en sfeer en
die kon ik gelukkig wel meezingen. Eigenlijk kan je na zo’n
optreden alleen maar concluderen dat K’s Choice best een straffe
band is en dat er nog wel eens een verrassing uit de bus kan komen.
Slideshows:
