“Vandaag zal ik in aanraking komen met bemoeizieke, of ondankbare, onbeschaamde, sluwe, naijverige of onmaatschappelijke mensen. Dit alles zijn ze geworden ten gevolge van hun onwetendheid aangaande goed en kwaad”. Met deze pensée dient u volgens de Romeinse keizer en wijze stoïcijn Marcus Aurelius elke morgen uit uw bedstee te stappen om de hufter in uw medemens te kunnen pareren. Als u deze ingesteldheid ook huldigt, dan is Patrick De Witte’s Maximum Rede & Bullshit gevonden vreten voor u.
Zie Patrick De Witte, beter gekend onder zijn nom de plume (pdw), als een Dirty Harry die doodgemoederd en snakkend naar een kop zwarte koffie zo’n typische Amerikaanse diner binnenslentert en er op een aan de gang zijnde overval van plaatselijk tuig van de richel botst. (pdw) trekt zijn Forse Sarcastische .44 Magnum, en … bam … een gortdroge knal, daar zijgt de schoft “lezersreacties op internetfora” die zo-even nog de serveerster van middelbare leeftijd onder schot hield levenloos neer. ”Go ahead, make my day, punk” en bam …. het licht gaat uit bij de schurk die we allen kennen onder de naam “homeopathie”. Bam … de smiecht “Jan De Corte en andere verwaande theatersnobs” die een gillende blondine in zijn greep houdt, gaat zieltogend tegen de vlakte. Bam … de op de vlucht slaande ploert “SAM-gevoel” wordt quasi achteloos in de rug geschoten. Een op trillende benen staande snoodaard, ook wel “Censydiam-onderzoeken” genaamd, wordt …bam … door het vitrineraam gekeild. Bam … de sucker “de cliniclown” gaat voor de bijl en de daarnet nog gretig in de kassa graaiende “marketinglullo” kan het … bam … ook al niet meer navertellen. En het is talrijk, het uitvaagsel.
De grote Rudy Kousbroek merkte al gevat op dat religie slechts één reden van bestaan heeft: om ze te bespotten. Ook bij De Witte ontkomt de reli-bollocks, door hem “volstrekt irrationele hersenmalaria” genoemd niet aan bijtende hoon. Gelovige teentjes zijn in een seculiere maatschappij lang: het gezanik van de aanhangers van de profeet Mohammed of Benno Barnard, — bien etonnés de se trouver ensemble –, ze krijgen een ferme tik uitgedeeld, deze laatste na zijn apologie voor het christendom en Intelligent Design of zoals (pdw) het poneert: “creationisme volgens Saatchi & Saatchi”.
Ontsnappen ook niet aan de onblusbare toorn van grumpy old man (pdw): Taalveesten als ‘zijn ding doen’ of ‘diepmenselijk’ of het politiek correcte gekakel van de immer verongelijkt kijkende Kristien Hemmerechts en het daaruit voortkomende cultuurrelativisme. Zei de Schotse komiek Frankie ‘the master of the cruel oneliner’ Boyle inzake deze niet al: “People forget that political correctness used to be called spastic gay talk.”?
Het proza van Gentse cynicus is doorspekt met swingende oneliners en metaforen (“een aambeeld wordt in de hangmat van mijn humeur gesmeten”), rake observaties en bespiegelingen, de overdrijving in de stijl van Ben Elton (The Young Ones, Blackadder), hilarische vondsten (“Cirque Du Soleil is een turnclub met kapsones”) en met als backup relevante citaten van bondgenoten als Richard Dawkins, Michel Houellebecq of Frank Zappa, dit alles in een gemeenschappelijke strijd tegen de menselijke idiotie. U merkt, Maximum Rede & Bullshit is een Bill Hicks approved kleinood. Eigengereid en heerlijk van de hak op de tak maar zonder de grondgedachte (“Ik vind iederéén een klootzak. Inclusief mezelf”) te verliezen, zoals het de betere standupper betaamt dus, met übergeestige, in een kwieke en vlammende taal geschreven teksten en columns die als een plaat van vroege AC/DC voortdenderen gaat (pdw) als een grijnzende Schopenhauer op speed tekeer. Het was trouwens de Duitse misantroop die al fijntjes aanstipte: “Het geweten is eigenlijk samengesteld uit: één vijfde mensenvrees, één vijfde bijgeloof, één vijfde gewoonte, één vijfde vooroordeel, één vijfde ijdelheid”. We rest our case.
Niet elke witz in het rubriekje “Korte Pijn” is even geslaagd (oude koffie = Ouwe Egberts, iemand?). Een verdere kanttekening: het mocht gerust ietsje meer zijn. Maximum Rede & Bullshit is gewoon te kort, er kon zeker nog uit andere columns, die eerder in De Standaard of het helaas ter ziele gegane maandblad Deng verschenen zijn, gepuurd worden. Zo is de pederasterij van Michael Jackson, een van (pdw)’s stokpaardjes, een opvallende afwezige. Nu krijgt de lezer een honderdtal bladzijden met kwistige interlinie, cartoons van Kim Duchateau en diverse grote lettertypes voorgeschoteld. Eeuwigheidswaarde streeft het boek niet na (wie zijn Dana Winner of Schnappi das kleine Krokodil in het jaar 2035?) maar do we care? Het is de panache en de slagkracht waarmee de auteur uitpakt die telt. Allemansvrienden zijn palingen zonder ruggengraat en wie zich ergert en haat, heeft ook lief. Meer nog, woedeuitvallen tegen het onbeige, het lelijke en stompzinnige zijn een absolute voorwaarde om te koesteren wat dierbaar is. (pdw) verheft verstandig cynisme en brombererij — tekenen van geestelijke gezondheid — tot een hogere kunstvorm in Vlaanderen.
Nog eentje om het af te leren: “Alle, maar dan alle onzin op de wereld spruit voort uit de werkelijk bespottelijke gedachte dat de mens het centrum van de kosmos is en dat iedere persoon apart ook nog eens volstrekt speciaal en uniek is.” Die zit!
