In de hoogdagen van de black metal, zo een slordige twintig jaar geleden, verklaarde Euronymous, de antipaus van het genre en gitarist bij (The True) Mayhem dat black metal niet zomaar muziek was maar een levensstijl. Black metaloptredens waren geen doel op zich maar een horrorspektakel dat mensen angstig en walgend diende af te keren.
Uiteraard was sfeerschepping bepalend voor de muziek, die pretendeerde een emanatie van het kwade zelf te zijn, maar zoals bij elke stroming verwaterde het origineel snel tot karikaturen. Vreemd was dit niet aangezien de aanblik en geur van dode dierenkoppen na een initiële shock voornamelijk een gimmick werd die hoogstens voor een milde weerzin zorgde terwijl de vaak gebruikte corpse paint and spikes-outfit een uniform werd, eentje dat bovendien veeleer de kringspier liet ontspannen na een welgemeende lachbui dan na een onverwachte angstaanval.
Het theatrale karakter eigen aan black metalshows had van bij de start een inherent hoog grand guignolgehalte zodat het al snel een bepaald verwachtingspatroon creëerde qua showelement veeleer dan dat het een publiek voor de borst stuitte. Was dit erkennen van “geef het publiek zijn show” voor oude bands aanvankelijk nog ondenkbaar — (The True) Mayhem voert tegenwoordig net zo goed zijn trucje op — dan hebben hedendaagse bands daar alvast veel minder een probleem mee. Getuige het optreden van Wolves In The Throne Room dat zich vooral kenmerkt door een volslagen duisternis.
Geen enkel licht brandt in de AB-Club, zelfs de bar is in het donker gehuld wanneer het Amerikaanse trio aantreedt. Op het podium een takkenbundel en veel kaarsen naast enkele fraaie doeken die de bandleden flankeren. Op enkele aan- en uitfloepende spots die de bandleden en het podium in een stemmig groen, blauw of geel licht laten baden, valt er weinig te zien. De band vraagt zelf expliciet bij aanvang van de show om geen flashes te gebruiken bij het fotograferen, met de impliciete ondertoon dat fel licht niet geduld wordt.
De grote vraag is of dit nu allemaal bijdraagt tot de sfeer en de muziek naar een hoger niveau tilt. Het eenvoudige antwoord daarop is nee en de argumentatie ervoor is nog eenvoudiger dan dat. Als “voorprogramma” serveert de band immers een min of meer uur durende collagefilm waarbij onder meer beelden van Jim Jone People’s Temple, Anton Szandor LaVey en Alexander Jodorowskys Holy Mountain gemixt worden met meer kunstzinnige, avant-gardistische beelden. Getuigt de beeldencollage op zich al van een nogal inspiratieloze poging om gedurfd experimenteel te zijn, dan maakt de “duistere sferen”-soundscape het geheel af. De hele film is een langgerekte en onbedoelde pastiche op de kunstzinnige studentenfilm, ooit veelbelovend maar nu vooral tendentieus en pretentieus.
Dat de band pas twintig minuten na het einde van de film zijn set start en de instrumenten nog even stemt, draagt al evenmin bij tot een juiste ingesteldheid, al maakt de muziek veel goed. Uiteraard is de mix van (oude) Emperor en Enslaved weinig vernieuwend of anders, toch valt er weinig af te dingen op zijn setkeuze. Met uitmuntende versies van onder meer “Vastness And Sorrow” (Two Hunters), “Wanderer Above The Sea Of Fog” en “Crystal Ammunition” (Black Cascade) weet de band perfect de songs te vertalen naar het podium. Dat er verder van interactie geen sprake is (er wordt geen woord met het publiek gewisseld noch een bis gespeeld) doet er niet eens toe.
Muzikaal gezien valt er met andere woorden niets aan te merken op Wolves In The Throne Room: de songs staan ook live als een huis en worden allesbehalve slordig afgehaspeld (ooit een oud zeer). Alleen is het jammer dat de band zo nodig mee dient te stappen in het verhaal van pseudokunstzinnige sfeerschepperij in een poging zijn muziek naar een hoger niveau te tillen. Net zo min als goede wijn een krans behoeft, zou een sterk optreden zich niet hoeven te beroepen op dergelijke truken van de foor. Wolves In The Throne Room verdient lof voor zijn muziek, maar ook gefronste wenkbrauwen voor zijn showelement.
