Eigenlijk hadden we diep teleurgesteld moeten zijn over het concert van Tindersticks donderdagavond. Overal elders op deze tour speelt de groep als vaste bis het onverwoestbare “City Sickness”, maar niet vandaag in België, en dat deed pijn. Wat we wel kregen — een extralange bijkomende encore met een knap “Can We Start Again?” — verzachtte gelukkig de pijn. Want verder hadden we geen klachten over dit uitstekende concert.
Tindersticks is dan ook zo’n groep die bij het Belgisch publiek altijd een voetje voor heeft, en die liefde is wederzijds. “Altijd fijn om hier te spelen”, merkt frontman Stuart Staples op in het Cirque Royale. Applaus en gejuich zijn zijn deel. Niettemin kreeg ons vertrouwen afgelopen winter een kleine knauw toen het nieuwe Falling Down A Mountain een wat lauwe, kabbelende plaat bleek, een stap terug na de vitale reünieplaat The Hungry Saw.
Toen de groep in 2008 met die plaat terugkeerde na vijf jaar stilte, bleken ook slechts drie groepsleden overgebleven. Aangevuld met de nieuwe gezichten die toen mee aan boord sprongen, gaat het muzikaal sindsdien een andere richting uit. Weg van de soul die de laatste Tindersticksplaten voor de tijdelijke split kenmerkte, meer richting, ja, richting wat eigenlijk? De groep lijkt het zelf niet altijd goed te weten, en probeert iets te vaak krampachtig de bekende paden te ontwijken om ergens in een halfslachtig niemandsland te eindigen.
Toch werkt “Falling Down A Mountain” als opener live beter dan het op plaat deed. Staples zingt de titel als een mantra, de groep voorziet een jazzy begeleiding. Enkel nieuwe gitarist David Kitt doorbreekt op de voorgrond de harmonie met een weerbarstige gitaar. Hij lijkt een belangrijke nieuwe aanwinst voor de groep, één die weegt op de richting die zij uitgaat. Ook “Tyed” voorziet hij van dwars snarenwerk dat de groep wegstuurt van de rustige luistermuziek van weleer. Het is een boeiend spoor, dat de groep best verder mag verkennen.
Hoewel de set grotendeels leunt op die laatste plaat, is er toch ruimte voor oud werk. Het weergaloze “Sometimes It Hurts”, bijvoorbeeld, opgedragen aan de overleden zangeres Lhasa, met wie Staples het nummer oorspronkelijk zong: passioneel en warm toont het wat Tindersticks in zijn vorige gedaante zo onweerstaanbaar maakte. En dat hart mis je soms in de nieuwe nummers. “Peanuts” is zelfs een ronduit silly liefdesverklaring, meer een spielerei dan een song.
“Black Smoke” en “Harmony Around My Table” zijn nieuwe nummers die live niet uitschieten, maar ook niet storen, oudje “A Night In” is een gemoedelijk aandoende deken, die volop profiteert van een mooie cellolijn, net als het uptempo “Bathtime”. Het klinkt allemaal aangenaam, al ontbreekt dat stiekem vuur, het stille smachten dat eerdere Tindersticksconcerten kenmerkte. Dat maakt dit geen slecht optreden, maar wel eentje dat op zijn slechtste momenten wat vlak blijft. Tijd dus om dat recht te trekken, en in de bissen gebeurt dat ook. “The Turns We Took” is een mooie terugblik op al die jaren Tindersticks, met “Can We Start Again” wordt nog eens geput uit die jaren dat Staples volop de kaart van de soul trok. Voor het eerst vanavond is Tindersticks ronduit ontroerend.
Met “Raindrops”, alweer een nummer uit de beginjaren, besluit de band een optreden dat nooit minder dan mooi was. Goed, de groep had een interessantere setlist kunnen opstellen, eentje die zich niet zo hard bezig hield met een plaat die op zijn best als overgangsplaat kan worden beschouwd, maar verveeld hebben we ons niet. Zelfs met wat flauwer materiaal blijft deze groep boeiender dan het gemiddelde gehypete tienerbandje.
