Wij dachten dat de Eyjafjallajökull de enige actieve vulkaan was, maar in Zweden is er nog een. The Tallest Man On Earth spuwt met The wild Hunt voor een tweede keer sinds 2008. Geen lava of as weliswaar, maar knappe folkpopsongs die net zoveel aandacht verdienen als de puist uit Ijsland.
Eigenlijk zijn er heel weinig criteria om singer-songwriters te beoordelen. Toch niet in het geval van deze Kristian Matsson en bij uitbreiding alle mannen of vrouwen met alleen een gitaar als steun. Alles staat of valt met de songs en dat maakt de adoratie nogal persoonlijk. In het geval van the Tallest Man is er echter weinig marge voor discussie: we spreken hier over topmateriaal. Enig struikelpunt is misschien de compromisloze stem van de Zweed. Maar laat het nu net dat zijn waar u op termijn voor zwicht. Vergelijk het met de keer dat u als kind voor de eerste keer spruitjes at, terwijl u nu niets liever wil! Of de eerste keer dat u een Islay single malt whisky naar binnen wrong. Ondertussen kunt u er niet meer over zwijgen en is de Johnny Walker gedegradeerd tot ingrediënt voor cocktailsaus.
Waar andere singer-songwriters er voor kiezen om nog stiller dan een kaars tussen de snaren heen te prevelen, is The Tallest Man On Earth het equivalent van een zatte kloot die om 4 uur ’s nachts op de toog van zijn favoriete café staat te wankelen. Luister bijvoorbeeld eens naar “You’re Going Back”, een nummer dat baadt in puurheid en waarbij de vorm trouw blijft aan de inhoud. Wanneer Matsson schreeuwt “Let us float in the tears / Let us cry from the laughters” dan gelóven wij dat. Dan is er zelfs niet meer nodig dan vier welgekozen akkoorden om ons drie minuten lang bij het nekvel te grijpen. Ook het meer bekende “King Of Spain” vraagt ongetwijfeld veel van de artiest bij elke speelbeurt. “Well if you could reinvent my name / Well if you could redirect my day / I wanna be the king of Spain”. Voor premier van België past hij voorlopig, waarvoor ons begrip.
Wanneer de viriele slagakkoorden niet moeten werken om boven het stemgeluid van Matsson uit te komen, is er ruimte voor subtiel en dartel gitaarspel. Het moet gezegd, in nummers als “Troubles Will Be Gone” of “Thousand Ways” zet The Tallest Man zijn vaardigheden in de kijker, maar steeds in functie van het nummer. De gitaar ondersteunt niet alleen de stem, maar gaat uit pure eenzaamheid in dialoog, zo lijkt het. Eén keer mengt een toevallige voorbijganger zich. In het openings- en tevens titelnummer “The Wild Hunt” tokkelt een verlegen banjo mee. Mattson toont zich ook van begin af aan een uitstekend verteller: “I left my heart to the wild hunt a-comin / I live until the call / And I plan to be forgotten when I’m gone / Yes I’ll be leavin’ in the fall”. Op dat vlak dringt zich, meer nog dan met zijn nasale stem, een vergelijking met Dylan op.
Slechts een keer gaat de grootste man uit de bocht. Gelukkig gebeurt dat pas in het tiende en laatste nummer, wanneer we Matsson al lang in de armen gesloten hebben. Om god weet welke reden besluit de Zweed een Claydermanneke te doen en in een dichte mist van galmende pianoklanken op zoek te gaan naar zijn diepste drama queen: “Guess we’re still kids on the run …”. We vergeven het hem graag, omdat het de rest van de plaat nog mooier maakt. The Tallest Man On Earth trad de voorbije jaren op met Bon Iver en John Vanderslice. Hoewel de vergelijking met deze artiesten niet opgaat, mag TTMOE op dezelfde hoogte geplaatst worden. Afspraak op Pukkelpop, op de eerste rij.
