Les Nuits Botanique is een kweekvijver voor jonge bands die in de schaduw van de grotere namen staan. In een halfvolle Orangerie verrasten de onbekenden van Tanlines, kwam Piano Club maar matig voor de dag en bewees We Have Band dat debuut WHB een voltreffer is.
{image}
Op Les Nuits krijgen de aanwezigen steeds voorprogramma’s voorgeschoteld waarvan ze nauwelijks hebben gehoord. Zo mochten de heren van Tanlines de feestelijkheden openen. Tanlines gooit disco in de mixer met zwierende gitaarriffs die worden versterkt door Afrikaanse percussie. Een ideale opener voor We Have Band, zo blijkt, wanneer het instrumentale “Bejan” het publiek een eerste maal aan het dansen krijgt. De catchy synths in “S.A.W.” en “Real Life” doen denken aan Yeasayer terwijl de zang en het psychedelische aspect eerder naar Panda Bear en Animal Collective neigen. Het publiek lijkt de popliedjes van Tanlines wel te lusten wanneer tijdens “Bees” enkele aanwezigen enthousiast in het rond beginnen te huppelen. Een publiek vrolijk, maar vooral wakker maken, dat is de bedoeling van een voorprogramma, toch?
Het Luikse Piano Club kreeg dan weer de steun van een heuse fanclub die was meegereisd naar de Botanique. Afgaande op het enthousiasme van het publiek speelde Piano Club een vlekkeloze set. Het tegendeel is echter waar: de groep verveelde meestal met popliedjes die doen denken aan pakweg Of Montreal. Maar dan laten we enkele losse nummers buiten beschouwing, waarvan vooral opener “Your Sadness” kan bekoren met zijn gekke raves en catchy electro. Piano Club grijpt ons meteen naar de keel maar laat vanaf dan langzaamaan begaan. Nummers als “Love Hurts” en “Honeymoon” halen echter nooit het niveau van debuut Andromedia en doorbraaksingle “Girl On TV” – van 2006 intussen – is een deel van zijn catchyness en karakter verloren.
”Not Too Old” bewijst dan weer wel dat de Luikenaars best potentiële radiohitjes achter de hand hebben. Maar daar blijft het spijtig genoeg bij want met afsluiter “New Voices, New Visions” slaat de band de bal helemaal mis: de synthesizers in combinatie met de schreeuwende gitaar van frontman Anthony Sinatra bereiken ons met hun Oosterse tinten nooit. Daar komt nog eens bij dat Sinatra’s zeurende stem na een klein half uur wel heel hard op de zenuwen te werken. Een spijtige zaak want Piano Club heeft met Andromedia best een aantrekkelijk debuut in de winkelrekken liggen.
We Have Band slaagt er wel in de verwachtingen te overtreffen. Lonkend naar The Rapture, Hot Chip en OMD, pakt We Have Band op debuut WHB uit met doordachte popcomposities. Het gaat breed, overigens. Invloeden lopen van New Order’s new wave tot ESG en van de psychedelica die Animal Collective kenmerkt tot de speelse electro van LCD Soundsystem. De eclectische electropop die We Have Band voorschotelt in de Botanique heeft net dat tikkeltje meer dan op plaat. Wij wilden een feest en kregen een feest.
De band verscheen gehaast op de bühne doordat de organisatie van de Botanique het uurschema niet wou verstoren. En net daardoor ging de overgang van intro “Piano” naar “Divisive” helemaal de mist in. Met dat nummer en “Hear It In The Cans” gingen Darren Bancroft, Dede Wegg-Prosser en Thomas Wegg-Prosser misschien wel te voortvarend van start. Zo klinkt Dede in “Hear It In The Cans” als een kakelende kip: ze weet geen weg met haar stem en blijft de woorden maar uitkermen alsof haar leven er vanaf hangt. De miserie is echter van korte duur want kort daarna begint de band echter wel binnen de lijntjes te kleuren en schieten ze het ene dansbare nummer na het andere op ons af.
Vooral zanger Darren Bancroft stuwt de band met zijn drumspel, gesample en diepe zang naar een hoger niveau. “How To Make Friends” wordt omgetoverd tot een zwoele doch swingende popsong en tijdens “Love, What You Doing” kan gitarist/bassist Thomas W-P zijn talenten bovenhalen. Diens stem klinkt niet altijd even helder, maar wordt steeds opgevangen door vrouwlief Dede en Darren Bancroft. En dat is meteen één van de sterke punten van We Have Band: de groepsleden zijn uitstekend op elkaar ingespeeld én staan met een grote glimlach op het podium te genieten.
Vanaf “WHB” begint We Have Band aan een uitstekend slot. De energie die de band uitstraalt wordt ook aan het publiek overgedragen: meer mensen beginnen te dansen, en – tot onze grote verbazing – mee te zingen. Het zijn hitjes “Oh!” en “Honeytrap” die de Botanique doen ontploffen met hun funky electroloops. Maar het is vooral Bancroft die ons blijft verbazen. Als een octopus blijft hij zijn zang volledig beheersen terwijl hij drumt en de electro uit een doosje laat komen. Ook afsluiter “Time After Time” weet ons van onze sokken te blazen met zijn funky discobeats en de samenzang van de Wegg-Prossers met Bancroft. Het slot van een meer dan fijne concertavond.
We Have Band bewees waarom het enthousiasme over zijn debuut zo terecht is. Deze eclectische discobal is er eentje die we vaker willen terug zien. Het gezelschap staat deze zomer op Pukkelpop. Beeldt het u eens in: We Have Band, zon, dansen, amusement.
