Met dezelfde onaantastbare cool als op het podium liepen Ethan Kath
en Alice Glass een kleine twee uur voor aanvang van hun concert
door de hallen van de Botanique. Een opmerkzame fan stapte op hun
toe in de hoop een handtekening of praatje te kunnen ontfutselen
bij het duo. Tevergeefs, want zonder de man ook maar een blik
waardig te gunnen, stapten de Canadezen verder. De prijs van de
hartelijkheid zullen ze allicht niet kunnen binnenrijven, maar toch
keken we enorm uit naar wat Crystal Castles op het podium van de
Orangerie te bieden zou hebben.
Dat het meer zou zijn dan wat we kregen van voorprogramma
Team Ghost, werd al gauw duidelijk. De frontman
van de Franse band droeg een T-shirt met het weinig subtiele
opschrift ‘shoegazer’, verwijzend naar het genre waarin de groep
zichzelf het liefst profileert. Wat we te horen kregen, leunde
inderdaad misschien nog het best aan bij shoegaze, maar een
compliment voor de muziekstijl kunnen we dat niet bepaald noemen.
Enkel in het uiterlijke slotstuk slaagden de Fransmannen erin
zichzelf even te overstijgen en meer te brengen dan cliché
keyboardpartijen en melodieën die hun titel amper waard zijn.
In schril contrast met de lusteloze performance van Team Ghost,
stond de hele set van Crystal Castles. Het is niet
voor iedereen weggelegd, hun compromisloze mix van penetrante
synths en het schelle gekrijs van Alice Glass in claustrofobische
songs die qua tempo hun gelijke niet kennen. Wie er echter eenmaal
in opgezogen geraakt, krijgt er geen genoeg meer van. Temidden van
de stroboscopen duurde het slechts enkele nummers eer we volledig
mee waren en ons compleet overgaven aan de muzikale rush waarin de
Canadezen ons onderdompelden.
Alice Glass is sowieso de meest prominente figuur op het podium bij
Crystal Castles. Ze is klein en frêle, maar daarnaast is ze ook
hyperactief, onbevangen en dominant. De helft van de tijd hangt ze
met de helft van haar lichaam in het publiek terwijl ze haar arme
longen serieus op de proef stelt. Hoeveel jaren de stem van dat
meisje nog zal meegaan, daar durven we geen geld op in te zetten,
maar haar geschreeuw levert wel prachtige resultaten op. Want hoe
hypnotiserend de keyboardpartijen ook zijn, het is Glass die de
nummers echt maakt tot wat ze zijn. Dat geldt voor de oude, maar
ook de nieuwe songs, die we nog niet allemaal kennen, maar over het
algemeen wel een sterke indruk maakten. ‘Birds’, ‘Doe Deer’ en
‘Empathy’ zijn enkele van de nieuwe kleppers die aan bod kwamen en
een opvallend goede beurt maakten in het gezelschap van de
‘klassiekers’. Niet dat die het lieten afweten, want ‘Black
Panther’, ‘Crimewave’ en vooral ‘Alice Practice’ behoorden tot de
absolute hoogtepunten van de avond.
Mijn medeconcertganger kwam kort na het optreden met slecht nieuws
op de proppen: het was vandaag niet zo goed als twee jaar geleden
op Pukkelpop, een optreden dat ondergetekende toen helaas heeft
gemist (en dat allemaal voor een fletse show van We Are
Scientists!). Het goede nieuws hoefde niemand echter mee te delen:
Crystal Castles is live hoe dan ook een fenomeen op zich, een
genadeloze kolk lava waar zelfs onze favoriete IJslandse vulkaan
nog wat van kan opsteken.
