Gewapend met een uitgebreid instrumentarium en een hoop fijne liedjes kwamen Claudine Muno & The Luna Boots in Brussel hun tweede plaat presenteren. Met een sfeervol en overtuigend optreden pakten ze zonder moeite het publiek in.
De kleine maar altijd gezellige Rotonde vormt het perfecte decor voor de warme, intimistische muziek van Claudine Muno & The Luna Boots. Een aardig volgelopen zaal laat zich dan ook met plezier onderdompelen in het muzikale universum van de groep. De sfeer zit meteen goed wanneer Muno de ukelele ter hand neemt en het concert inzet met “Betty”. Muno’s stem klinkt even lieflijk en hees als op plaat en de samenzang met Sandra Cifani komt ook live goed over.
Wanneer na “Betty” ook “Égoïste Triste” en een zeer vrolijk “Monsters” de revue passeren, vrezen we even dat The Luna Boots hun recentste album gewoon nummer na nummer gaan spelen, maar dat blijkt loos alarm. Eerst volgt nog “Mauvais Sang”, dat Muno aankondigt als une chanson de désamour, maar dan is het de beurt aan wat ouder werk. “In My Head” is nog zo’n typische Muno-song vol zwarte humor en “En Suspension”, een liedje over vliegtuigreizen, draagt Muno met een knipoog op aan een zekere IJslandse vulkaan.
Claudine Muno ontpopt zich al snel tot een uitstekende frontvrouw. Ze mag dan wel op een stoel zitten en daar het hele optreden lang niet van afkomen, met haar vinnige bindteksten weet ze het publiek te charmeren en ook vocaal laat ze het nergens afweten. Dat laatste is wel te danken aan haar magische keelpastilles, zo vertrouwt ze het publiek toe. Later in het optreden zal ze zichzelf ook nog vergelijken met Phoebe uit de serie Friends. We zien wat ze bedoelt (Muno zingt bijvoorbeeld doodserieus over “La Révolution Des Poissons Rouges”), maar gelukkig kan zij, in tegenstelling tot Phoebe, wél zingen.
Hoewel Muno en haar Boots het hele podium bezetten (in totaal staan ze met zijn zevenen op de planken), kiezen ze toch niet voor weidse muzikale gebaren. Met een (contra)bassist, een toetsenist, twee gitaristen en zelfs een drummer op het podium weten The Luna Boots toch moeiteloos de intieme sfeer van de plaat op te roepen. De meeste songs worden dan ook gebracht zoals ze op het album staan, met hier en daar een extra muzikaal intermezzo. Het publiek kan vooral de improvisaties van de toetsenist smaken.
The Luna Boots laten de songs vanavond voor zichzelf spreken en in een knusse zaal als de Rotonde is dat zeker geen slechte zet. De onweerstaanbare combinatie van Muno’s donkere teksten en de vrolijke muziek van The Luna Boots komt immers ook zonder extra tierelantijntjes perfect tot zijn recht. Voor muzikale afwisseling wordt ook gezorgd. Na het wondermooie “Blummen” wordt het schalkse “Je N’aime Pas Les Robes” ingezet, een grappige song waarin Muno protesteert tegen allerhande meisjesdingen zoals jurkjes, fond de teint en zelfs hoge hakken.
Tussen al die stijlwisselingen is er ook tijd voor een cover. De Beatlescover van op Noctambul is wijselijk thuisgelaten en in de plaats daarvan neemt de groep A-Ha’s eightieshit “Take On Me” onder handen. In de jazzy ballade die Muno en haar band ervan maken, toont Luna Boot Matt Dawson dat zijn talenten zich niet beperken tot het bespelen van de pedal steel guitar en neemt hij verdienstelijk de backing vocals voor zijn rekening. Ook de rest van de Boots blijkt over meer dan degelijke stembanden te beschikken, want de groep beëindigt het optreden zowaar a capella.
Voor de bisronde wandelen Muno en Cifani met zijn tweeën het podium weer op en bundelen ze hun engelenstemmen voor het akoestische “Richard Thompson Song”. De rest van de groep mag ook nog even het podium op voor twee nummers uit de vorige plaat, “Au Secours” en “Alaska”, en een buiging of twee, maar daarna is het echt over en uit. Zowel de band als het publiek kunnen tevreden naar huis terugkeren, want er viel weinig aan te merken op dit optreden. Het enige dat Claudine Muno & The Luna Boots vandaag misten, was een groter publiek.
