Handelsbeurs, Gent, 5 april 2010
Groot was onze verwondering toen bekend werd gemaakt dat The
Sonics, onze favoriete grondleggers van garage in het midden van de
jaren zestig, twee jaar geleden terug gingen toeren. Drie van de
oorspronkelijke vijf zouden deel uitmaken van de reünieband,
aangevuld met leeftijdgenoten Ricky Lynn Johnson (drums) en Freddie
Dennis (bas). De twee vervangen, originele bandleden zouden het
reizen blijkbaar niet aankunnen.
Vóór de legendarische band, waarmee zoveel begon, het podium van De
Handelsbeurs betrad, kregen we eerst een lokale bende te horen: The
Wrong is een nieuw, Gents gezelschap met goed volk uit heel wat
projecten zoals Soapstone (de twee zingende broertjes Derie) en
50ft Combo. De stijl van The Wrong is duidelijk door (bands als)
The Sonics beïnvloed, in dit geval een bluesy garage met
soulelementen. We zagen een wervelend gezelschap dat de volgelopen
zaal op een ideale manier warm maakte voor wat zou gaan komen. Het
showgehalte lag hoog, de rock-‘n-roll scheurde lekker en de nummers
brachten wat ze moesten brengen: entertainment.
The Sonics hebben de wereld twee iconische platen nagelaten, ‘Here
Are The Sonics’ (1965) en ‘Boom’ (1966) en het was dan ook niet
verwonderlijk dat hun achttien songs tellende set voornamelijk uit
materiaal van deze albums was samengesteld.
Hoewel de vijf van The Sonics al even de pensioensgerechtigde
leeftijd voorbij zijn, slaagden ze erin een uur lang te boeien met
de ene hit na de andere. Toegegeven, de beweeglijkheid van toen
hebben ze niet meer – al lag dat niet aan de drummer – en ook de
alom gekende schreeuwen van Gerry Roslie zaten onder het verwachte
laagje stof, maar toch was hun sound nagenoeg authentiek en zat de
strakheid zoals het hoorde. Freddie Dennis zag er dan misschien wel
wat vrouwelijk uit, hij verving Andy Parypa perfect en had een
heerlijk passende, schuurpapieren stem. Ook de solo’s uit de
vingers van Larry Parypa klonken hemels in de oren en de sax van
Rob Lind was geweldig.
Het is een beetje ridicuul om op te sommen welke hits de revue
passeerden want er werd geen enkele gespaard. Het publiek swingde
mee op de garage standard ‘Have Love, Will Travel’, en zag
sterke versies van onder meer ‘Psycho’, ‘Dirty Robber’, ‘The Witch’
en misschien wel het hoogtepunt van de avond, ‘Strychnine’. Ook een
nieuwe song – jawel! – als ‘Bad Attitude’, dat opent met “I got
a good looking girl / But she’s hard to please“, moest niet
onderdoen voor de classics. Het nieuwe materiaal bleek
zowel thematisch als stilistisch alsof het in 1966 was
neergepend.
Niemand zal het The Sonics kwalijk nemen dat hun voorprogramma
wervelender was, want wat de Handelsbeurs wilde, waren die
heerlijke garage klassiekers en die kreeg het ook één voor één. En
dat dan nog van zestig procent van de gouden bezetting. Nostalgie
kan toch mooi zijn.
