Ja, er zijn nog jonge bandjes die de rock-’n-rollformule hanteren. Neem nu The Soft Pack, vier beschaafde jongeren uit San Diego die momenteel met hun titelloze debuutalbum weten te verrassen. Aan het concert in de ABClub houden we een dubbel gevoel over; flarden van klasse werden afgewisseld met matige poprock.
Bedroevend dat een band als The Soft Pack zo weinig volk weet aan te trekken. Met hun gelijknamig debuut slagen ze dezelfde weg in als The Strokes; frisse en strakke rock-’n-roll met hier en daar flinke meezingers. Een klassevol album waar we de link durven leggen met Black Lips en het ouder werk van Arctic Monkeys. Wie die de lat hoog had gelegd kwam teleurgesteld buiten, degenen die voor een avond plezier en ontspanning naar de AB trokken, stonden dan weer versteld.
Vanwaar die uiteenlopende reacties? Omdat het optreden muzikaal bij momenten slordig overkwam. Zo hield drummer Brian Hill het tempo af en toe duidelijk té strak voor gitarist Matty McLoughlin, die vaak achter de groep aanholde. Al waren enkele songs zo straf dat zelfs het rommelige spel hen niet onderuit kon halen; een goed nummer van The Soft Pack staat altijd als een huis.
Wat ook niet wil zeggen dat The Soft Pack een album vol potentiële hits heeft geschreven. De eerste vijf nummers van het optreden waren een paar oudere songs uit de periode dat de band nog optrad onder de naam The Muslims. We hebben niet alleen onze twijfels bij die groepsnaam, maar ook op muzikaal vlak krijgt de groep ons niet overtuigd. Dat is dan wel buiten "Extinction" gerekend dat met zijn fluitdeuntjes de heupen voor het eerst in beweging krijgt. "If you give me a gun, I’ll point at you/If you think I’m the one that has to answer to you", zingt Matt Lamkin met een brede grijns. We houden wel van zijn teksten, alsook van zijn hese zang. Daar waar hij op plaat hoge noten aandoet, laat hij ze live liever achterwege. Net zoals Florence — van de machine — het refrein van "Rabbit Heart (Raise It Up)" live op een andere toon zingt. Het stoort niet, maar geeft wel een andere draai aan het refrein.
De frisse, maar rommelige gitaarriffs in "More Or Less" en meezinger "Down On Loving" zijn ook live best aanstekelijk. Helaas zijn het samen met "Extinction" de enige songs die in de eerste helft van een korte set The Soft Pack moeten rechthouden. We voelen wel dat het potentieel er is om door te groeien, maar nonchalance ondermijnt het optreden. Zo vertolkt Lamkin "Parasites" met zijn handen in zijn zakken, McLoughlins’ gitaarspel wordt minder efficiënt en ook de drummer mist verscheidene slagen.
We mogen dan wel van geluk spreken dat The Soft Pack na "Parasites" een flinke bocht neemt in de goeie richting. De rammelrock op zijn Strokes komt vooral in "Tides Of Time" goed tot stand. De lentepop met zomerse gitaarriff is gemaakt voor een periode als deze, maar hoe lang kan The Soft Pack nog mee met de grote jongens? Het was een stuk makkelijker geweest mochten alle nummers even straf zijn als "C’mon" en "Answer To Yourself", de afsluiters van een veertig minuten durend concert.
The Soft Pack is geen echte liveband, mist voorlopig nog wat energie en spelplezier. In de ABClub wist de groep bij momenten te verrassen, maar het was niet genoeg. Deze zomer komen ze hoogstwaarschijnlijk naar een Belgisch festival. We hopen dat de groep dan wat meer gerepeteerd zal hebben.
