Klamp een willekeurig iemand aan op straat en hij of zij zal u met vuur ervan proberen te overtuigen dat alle traders en bankiers aan de hoogste bomen dienen te worden opgeknoopt. Deze aanbidders van het mammon en het gouden kalf, voor wie succes en geldelijk gewin het hoogste goed zijn waarmee ze hun hongerige, lege bestaan verder voeden.
Volgens velen wist Brett Easton Ellis als geen ander een dergelijk personage te beschrijven in American Psycho: zijn Patrick Bateman was jong, succesvol, ijdel en vooral bedoeld tweedimensionaal. Bateman had geen eigen gedachten of overtuigingen die naam waardig, maar wist alles van de laatste luxeproducten. Het enige wat hem voortdreef was luxe, winst en status. Dat hij zich naarmate het boek verder vorderde steeds meer ontpopte tot een sadistische geweldenaar en zelfs koude moordenaar leek niet meer dan normaal. De afgestompte Bateman was een lege, zielloze, maar ook zielige machine.
Een terechte kritiek op het boek was hoe gruwelijk saai en vervelend het was, al kon daar tegenin worden gebracht dat het boek net zo goed treffend de leefwereld van Bateman en zijn milieu weergaf. Hoogstaande gesprekken waren daar niet te vinden. Met Kill Your Friends heeft John Niven een gelijkaardig werk geschreven, met dien verstande dat hij zijn verhaal laat afspelen in de muziekindustrie, een wereldje waarin hij zelf meer dan tien jaar actief was. Al is het na het lezen van dit boek nog maar de vraag hoe hij het daar zo lang heeft uitgehouden.
Het beeld dat Niven van de muziekindustrie ophangt, is dan ook allesbehalve fraai te noemen. Zijn personages zijn net zo goed op geld en status beluste nitwits voor wie muziek niets meer is dan een product waarmee ze hun cocaïneverslavingen kunnen betalen. Hoofdpersonage Steven Stelfox zelf verwoordt het verschillende malen krachtig in de mantra "Grote. Vette. Hits." Artistieke integriteit is een modewoord opgevoerd voor de pers en het grote publiek, een lege term die moet verhullen dat de kruideniersmentaliteit ook in de muziekindustrie boven alles primeert.
Kill Your Friends start als een geinige en grappige afrekening met "het wereldje", zelfs al slaagt Niven er nauwelijks in boven de karikatuur uit te stijgen en verwart hij satire te vaak met goedkope cynische oneliners. Jammer genoeg volstaat het niet om hiermee een boek te vullen en dus is er ook een verhaal vereist. Maar waar Niven met zijn humor nog net over de sloot raakt, mislukt hij grandioos in zijn vertelopzet. De plot zelf zit aardig in elkaar en niemand zal ontkennen dat Stelfox een sluwe kerel is, alleen hoefde Niven daarvoor niet te bewijzen dat zijn personage ook letterlijk over lijken gaat.
Met Kill Your Friends tracht Niven een soort postmoderne pulpsatire te brengen over de muziekwereld waarbij grand guignol en amorele daden de bovenhand halen. Jammer genoeg bezit hij het talent noch de feeling om het waar te maken. Als pastiche overtuigt het boek niet, terwijl het net zo min "goedkoop" genoeg leest om voor het echte werk door te gaan. Het boek valt tussen beide stoelen in waardoor zelfs het schuldige plezier om het pulpgehalte niet langer werkt.
Er zijn twee manieren om de leegheid van je personages en het verhaal te vertellen: door er een grandioze, literaire roman van te maken of door een vlot leesbare pulproman te schrijven waarbij de verhaaltechnische leegte symbool behoort te staan voor de holle levens van de personages. Maar waar de eerste de lezer met een beklemmend gevoel van innerlijke leegte nalaat, zorgt de tweede in het beste geval voor enkele uren nietszeggend entertainment en anders vooral voor een nauwelijks te onderdrukken geeuw. U kan zelf wel raden waaronder Kill Your Friends valt.
