Het zegt ongetwijfeld meer over henzelf dan over de concurrentie
van tegenwoordig, maar op Michael Jackson na kennen we geen enkele
muzikale merknaam die in 2009 vaker over de tongen is gegaan dan
The Beatles.
Veel heeft natuurlijk te maken met het crimineel verslavende
videogame ‘The Beatles Rock Band’. Menig fan loopt tegenwoordig met
stramme vingers rond, een blessure die te wijten is aan honderden
pogingen om de tweede solo van ‘While My Guitar Gently Weeps’
perfect na te kunnen spelen. Maar bovenal was 2009 het jaar waarin
het verzamelde werk van de Fab Four eindelijk eens deftig onder
handen werd genomen en, opgepoetst en wel, in fraaie verzamelboxen
opnieuw werd uitgebracht. Fans hebben het over een godsgeschenk, en
de kassa van EMI zal ongetwijfeld blijven rinkelen tot lang na de
kerstdagen.
The Beatles zijn opnieuw hot, zoveel is duidelijk. Reden genoeg
voor Sir Paul McCartney om ook zijn ijzer te smeden nu het heet is,
en voor het eerst in zes jaar nog eens Europa te doorkruisen. Het
Antwerpse Sportpaleis werd dit keer helaas overgeslagen, maar in
zes Europese steden is het wél feest. Wij trokken naar het ijskoude
Duitsland, waar de Lanxxes Arena het decor vormde van ‘Good Evening
Cologne!’.
‘Magical Mystery Tour’ was de gedroomde aftrap van een bijna drie
uur durend concert waar de nadruk uiteraard lag op nostalgie. Wie
naar een concert van Paul McCartney gaat, gaat nu eenmaal niet in
de eerste plaats om ’s mans recente werk te horen. Keulen wou hits,
en die hebben we verdorie gekregen. Het leeuwendeel van de 36
nummers waren Beatles-songs, en ook wat zijn latere werk betreft
graaide McCartney vooral uit zijn bekendste composities. De
Liverpudlian was echter veel meer dan een levende jukebox.
Vergezeld door zijn vaste begeleidingsband is de 67-jarige nog
verbazend goed bij stem, en ook dankzij de kwaliteit van het
recentere werk had niemand ooit het gevoel naar een aftandse
vergane glorie te kijken. Ook visueel was het een fraai kijkstuk.
Op een groot scherm kregen we onder meer foto’s en beelden van The
Beatles en het latere Wings te zien.
Dat we in Keulen een indrukwekkende show te zien kregen, daar zal
zowat iedereen het wel over eens zijn. Maar net daarin zit
misschien ons enige punt van kritiek. Het feit dat alles zo goed in
elkaar zat, liet erg weinig ruimte voor improvisatie. Wie de
recente dvd ‘Good Evening, New York’ al zag of zelfs de live-cd
‘Back in the World’ uit 2003 ooit hoorde, wist het grootste deel
van de tijd bijna tot op de seconde wat te verwachten. Bindteksten
in de taal van het gastland, afwisselend mannen en vrouwen laten
meelallen op ‘Hey Jude’, de versie van ‘Something’ op ukelele:
hoewel het allemaal wel spontaan overkwam, was het al tientallen
keren eerder vertoond. Ook de setlist was zo goed als dezelfde als
bij de andere optredens van deze tournee. Natuurlijk is het logisch
dat bij een dergelijke productie niets aan het toeval wordt
overgelaten. Maar iemand als Bruce Springsteen slaagt er
ondertussen wél in om zijn reguliere set telkens weer te
doorspekken met onverwachte verzoeknummers.
Maar we kunnen het ondertussen niet vaak genoeg herhalen: op het
concert zelf viel zo goed als niets aan te merken. Veel betere
stadionshows zal je niet snel vinden, en er was niemand in de hele
Lanxxes Arena die achteraf niet voldaan en op wolkjes ging
schlafen. Op zich is het natuurlijk al prachtig dat ook de
nieuwe generaties fans de kans krijgen om pakweg ‘Let It Be’
rechtstreeks te horen uit de mond van de man die dat mirakel van
een nummer ooit uitvond. ‘Good Evening Cologne’ was twee uur en
drie kwartier topentertainment waarover we nog aan onze
kleinkinderen zullen vertellen. Klonk dat laatste als grootspraak
van een devote fanboy? Tja, het doet nu eenmaal wat met een
mens.
