Stelt u zich even volgende superband voor: DJ Shadow (drums) + Kevin Shields van My Bloody Valentine (gitaar) + Jimi Hendrix (gitaar). Dode bandleden even terzijde gelaten, zou het wel eens een behoorlijk tegengewicht kunnen vormen voor de hype die tegenwoordig heerst rond die andere superband Them Crooked Vultures, nietwaar?
Helaas, onze superband zal nooit het daglicht zien, maar een interessant alternatief biedt zich wel aan in de vorm van het eenmansproject Yppah (uit te spreken als Yippah). De jonge Mexicaanse Texaan Joe Corrales maakt op zijn tweede album They Know What Ghost Know immers muziek die wel wat weg heeft van wat DJ Jimi Valentine (misschien toch maar een andere bandnaam zoeken?) zou kunnen maken. Daarbij koppelt hij de zware drums en groovende bas van DJ Shadow aan epische Kevin Shields-achtige shoegaze walls of sound en psychedelische gitaarintermezzo’s met lichtvoetige sampletjes erdoorheen gemengd.
Vanaf openingsnummer “Son Saves The Rest” is dat al meteen duidelijk. Na een elektronische intro vallen de drums in en wordt het nummer gekatapulteerd naar hogere regionen waarin breakbeats en gitaarmuren samenvloeien tot een bijna catchy nummer. Single “Gumball Machine Weekend” is dat nog veel meer met haar funky guitar licks, stomende ritmesectie en ijle synthesizertapijtjes en –melodieën. Stevigere rock horen we op “City Glow” waarin aangetoond wordt dat hiphop met zware gitaren niet noodzakelijk hoeft uit te monden in nu-metal gedrochten als Limp Bizkit of Korn.
In “A Parking Lot Carnival” gaat de muziek pas echt de shoegaze toer op, en neemt een gitaarstorm volledig over, terwijl een simpele baslijn, stuwende drums en een indie gitaarriedel er het tempo inhouden. Psychedelica horen we in de titeltrack, waar vanuit zweverige melotrongeluiden langzaam opgebouwd wordt naar een climax waar shoegaze en de Pink Floyd van Syd Barrett elkaar vinden. Ook in het slepende “The Moon Scene 7” horen we Pink Floyd in hun psychedelische hoogdagen, totdat in de helft van de nummer een opbouw ingezet wordt die naar een bescheiden postrockeinde leidt.
Opvallend is vooral hoe live de muziek van Yppah aanvoelt. Waar zijn debuut You Are Beautiful At All Times een voornamelijk elektronische triphopbedoening was met wat echte instrumenten, is dat hier omgekeerd. De elektronische geluiden spelen slechts zelden een hoofdrol en zelfs de drums voelen maar weinig echt geprogrammeerd aan. Uitzondering daarop is het nostalgische “Playing With Fireworks” dat zo weggelopen lijkt uit een plaat van Daedelus met haar zwellende synths en bijna dansbare drums. Toch voelt het nummer niet out of place doordat het eenzelfde episch gevoel uitademt als de andere tracks.
Het enige probleem met They Know What Ghost Know is het feit dat de epiek die het uitstraalt te compact is. Yppah levert twaalf uitstekende nummers af, maar vergeet daarbij dat die nog veel beter tot recht zouden komen in een vloeiend album waar het ene nummer in dienst staat van het andere en allen bijdragen aan het grotere geheel. Zoals het nu is krijgen we namelijk twaalf mooie kortverhalen met een thematische verwantschap, maar lopen we de schoonheid mis die een uitgekiende totaalroman zou kunnen bieden.
Maar laat dat de pret niet bederven, want They Know What Ghost Know is een indrukwekkend album met een duidelijk eigen geluid. Yppah overstijgt daarbij moeiteloos de triphopstempel die hij onvermijdelijk opgeplakt krijgt en nestelt zich in een eigen klasse waarin verscheidene invloeden samenkomen en iets nieuws en toch bekend aanvoelend vormen.
