Wie zei ook al weer dat 'moeilijke' muziek geen publiek trekt? Het avondje met Bonobo en EZ3kiel was hopeloos uitverkocht en dat zonder recente hits of radiovriendelijke songs. En niet de kleine Rotonde, maar wel de grote tent moest eraan geloven. Beide acts kunnen dan ook terugvallen op een schare trouwe fans.
De Britten van Fujiya & Miyagi hadden de eer om de dans te openen. Nu ja, eer… de tent van de Botanique bleef schrikwekkend leeg toen het viertal uit Brighton het podium besteeg en het was slechts met mondjesmaat dat het volk naar binnen druppelde, waarschijnlijk dan nog eerder om aan de wolkbreuk te ontsnappen dan om die Engelse-groep-met-Japans-klinkende-naam-en-voorliefde-voor-krautrock te zien.
Maar goed, de heren lieten de lauwe opkomst niet aan hun hart komen en zetten van bij de start hun kenmerkende groove neer. Toch kwam het optreden niet goed van de grond. Omdat de hypnotiserende fluisterstem van David Best op het podium niet echt kan begeesteren, moest het tempo omhoog om het publiek te raken en pas met “Knickerbocker”, ergens halverwege de set, kwam er wat vaart in. Daarna ging het ongemerkt in lichtjes stijgende lijn — eerder vals plat — tot de puike finale met “Collarbone” en “Ankle Injuries”, beide uit doorbraakplaat Transparent Things. Desondanks bleven we achter met een Is This It?-gevoel.
Vervolgens was het de beurt aan Bonobo, het alter ego van Simon Green. Die begon destijds als dj en producer, maar speelt sinds een paar jaar vrij onopvallend bas in een heuse band met saxofoon, toetsen en de hele reutemeteut. Jammer genoeg had de zangeres van de groep niet genoeg présence en stemvolume om het optreden naar een hoger niveau te stuwen. Zo bleef het vaak bij schoolse, risicoloze nu-jazz. Alleen in de broeierige, funky afsluiter “Between The Lines” bood de zang echt een meerwaarde. Nee, doe dan toch maar de instrumentale tracks zoals “Noctuary” of “Flutter”, die live nog organischer en sexier klonken dan op plaat. Of had dat te maken met de dansende deerne die plots naast ons opdook?
Afsluitend werd het podium ingepalmd door EZ3kiel. Het Franse viertal sprong in de jaren 1990 op de triphoptrein, maar is in de loop der jaren zijn wortels in dub en jungle ontgroeid. Battlefield, hun laatste wapenfeit, heeft industriële postrockallures en live neigt de groep, dankzij de bijzondere visuals, naar een Gallische tegenhanger van Tool.
Meer nog dan hun voorgangers konden de mannen van EZ3kiel een brede waaier van emoties bij het publiek overbrengen. Van de pure razernij in de korte hardcore explosie genaamd “Firedamp” over het monumentale “Break or Die” tot het wiegende slaapliedje “Le Lac Des Signes”. Pas op het einde van de set greep de groep terug naar haar triphopverleden met “Sûrement”. Indrukwekkend klanktapijt, hoewel wat zwaar om te verteren bij momenten. Trop is te veel, weet u wel.
