Wie had durven vermoeden dat anno 2009 nieuwsberichten gedomineerd zouden worden door piraterij? Hoewel de romantiek die rond het piratengebeuren hangt in de realiteit ontbreekt, blijven de wettelozen van de zee fascineren. Zo ook in De duivel der zeven zeeën. In het laatste deel van dit tweeluik krijgen we opnieuw een dosis piraterij om bij weg te dromen.
Met het eerste deel van De duivel der zeven zeeën hadden vader en zoon Huppen vanaf de eerste plaat onze aandacht te pakken. Piraten doen het nu eenmaal altijd goed, zeker wanneer ze in een tropisch decor opereren, getekend worden in de prachtige, beangstigend realistische stijl van Hermann en bovendien avonturen beleven die net dat beetje meer inhoud hebben dan we, geconditioneerd tijdens onze kindertijd, van het genre gewoon zijn. Of wanneer ze avonturen beleven die net iets meer romantiek bevatten dan wat de doorsnee gekidnapte zeeman aan de Somalische kust dezer dagen meemaakt.
In het tweede deel trekt Yves H. het genre helemaal open. Er is, althans in de pagina’s die Hermann zichzelf toebedeelt, namelijk meer tussen hemel en aarde, iets dat je in het eerste deel al bevroedde, maar voor jezelf ontkende, gewoon omdat het niet eigen is aan het genre. En ja: het is ook raar, maar Hermann komt er mee weg en bewijst in één moeite dat de samenwerking met zijn zoon door de jaren heen alleen maar beter wordt.
Niet alleen bieden beiden een sterk vervolg en slot op het eerste deel van De duivel der zeven zeeën, Yves H. lijkt definitief de juiste dosering gevonden te hebben in de hoeveelheid tekst die hij in een beeldverhaal kan inbrengen zonder de leesbaarheid te kelderen. Of zonder de tekeningen van vader Hermann te verminken.
En daarmee is dan ook letterlijk alles verteld wat verteld kan worden over dit tweede deel, of toch zonder al te veel van het album prijs te geven. Behalve dan dat deze sequel de verwachtingen die in het eerste deel geschapen werden met de vingers in de neus inlost. De enige bedenking die daar eventueel bij gemaakt kan worden, is waarom De duivel der zeven zeeën per se over twee albums gespreid moest worden? Met in totaal amper negentig platen was dit, in zijn geheel uitgebracht, gewoon een stevige roman in beelden geweest. Maar goed, niet alleen financieel, ook voor de spanningsopbouw is dergelijke ingreep natuurlijk geen slechte zaak.
Anders gesteld: wie het eerste deel gelezen heeft, kan niet om het vervolg heen. Op meesterlijke wijze wordt de rauwheid van de personages nogmaals duidelijk gemaakt, waarmee De duivel der zeven zeeën zich in het oeuvre van Hermann positioneert als verwante van bijvoorbeeld Caatinga. Ook hier speelt de strijd tussen goed en kwaad geen geringe rol en krijgen we te zien hoe die strijd zich in een exotisch-historisch kader afspeelt. Of ook De duivel der zeven zeeën een mijlpaal in het oeuvre van Hermann wordt, zal later blijken. Maar feit is dat de samenwerking tussen de tekenaar en zijn zoon-scenarist zich met elk album verder ontwikkelt. De toekomst ziet er met andere woorden veelbelovend uit voor dit auteursduo.
