Bevegemse
Een tweedaags, overdekt festival in de Vlaamse Ardennen dat de
marges van rock opzoekt en alle prijzen erg democratisch houdt.
Jep, het was weer Dunk!festival. De twee topnamen van deze editie
waren This Will Destroy You op vrijdag en God Is An Astronaut op
zaterdag, die zich samen met telkens vier andere bands voor het
Zottegemse publiek mochten bewijzen.
De zaal was al behoorlijk gevuld toen het Brusselse duo
Casse Brique de spits af mocht bijten. De jongelui
kozen ervoor niet op het grote podium plaats te nemen maar stelden
zich Lightning Bolt-gewijs in het midden van de zaal op met
het publiek zo dicht mogelijk rond zich. Hun stevige, instrumentale
rock met nukkig gitaarspel was niet zo hevig als die van Lightning
Bolt, al kwam het soms in de buurt. Het was vooral de gitaarrock
van de jaren negentig die doorschemerde in hun tweede optreden op
Vlaamse bodem. Via een loopstation combineerde Mammuth gitaar en
bas terwijl Mask de grimmige drumvellen beroerde. Leuke
opener!
Dunk!festival slaagt er jaarlijks in ook lokaal talent dat binnen
de vijvers van het festival zwemt een kans te geven en dit jaar was
de eer weggelegd voor het moeilijk uitspreekbare
Dysgirices. Zeggen dat de postrock van het viertal
origineel is, zou ons een brug te ver leiden maar welke is dat wel
nog vandaag? Het erg verdienstelijke optreden van Dysgirices stelde
enkele mankementen bloot waar bijna alle nieuwbakken bands mee
kampen: te formulegebonden (en bijgevolg doorzichtige) songs.
Technisch klopte het plaatje wel maar dit is een band die nog moet
groeien, dus die zien we later graag terug.
De meest atypische band van de avond, en wellicht van het hele
festival, volgde onder de naam Fractional. Geen
analoge instrumenten deze keer maar pure elektronica, of ‘brain
waxing electronic music’ zoals het zelf noemen. Fractional bleek
een Waals duo dat een aardig potje IDM bovenhaalde. Flarden Aphex
Twin maar ook drum ’n bass of breakcore à la Venetian Snares
passeerden de revue. De band was dan ook op hun best wanneer ze het
allemaal wat sneller vooruit stuurden. Leuke visuals maakten het
geheel een stuk toonbaarder. Door hun eigen outro was er geen echte
ruimte voor applaus, iets wat ze beslist hadden verdiend.
De eerste band van buiten de landsgrenzen was het Nederlandse
Atlantis, of ‘Etlentis’ zoals ze zichzelf noemden.
Atlantis slaagde erin hun postrock van geslaagde
elektronica-injecties te voorzien, iets wat ons betreft zelfs nog
prominenter mocht. De instrumentale rock van het vijftal baadde in
een licht van stevigheid en onstuimigheid, en flirtte met bands als
Red Sparowes en Neurosis. Wat we goedknikkend aanvaardden.
Dat de headliner nog een categorie straffer was, mag niet verbazen.
Het (deels besjaalde) Amerikaanse This Will Destroy You draait mee in
de internationale postrock(sub)top en maakte onmiddellijk indruk
met het epische ‘A Three-Legged Workhorse’. Het viertal
demonstreerde de postrockwetten perfect te beheersen en stelde hun
breedste pallet tentoon: van knisperende elektronica, tot sonische
pletwalsen tot sferische soundscapes. Vele subtiliteiten gingen dan
wel verloren in de geluidsmix, de sound was indrukwekkend en het
publiek riep hen tot twee keer terug het podium op, met een mooie
versie van ‘They Move on Tracks of Never-Ending Light’ tot gevolg.
Op naar dag twee!
