De nieuwe, integrale editie van de twee Blotch-albums is een lekkernij. Scherpe humor en geniaal tekenwerk in een galante verpakking. Kersvers Angoulême-winnaar Blutch krijgt meteen wat hij verdient.
Toen Blutch (Christian Hincker) enkele weken terug de Grote Prijs won op het festival van Angoulême, werd in elk verslag en interview gesproken van een onbekende winnaar, een writer’s writer als het ware. In het Nederlands is die opmerking zeker terecht. Sinds Rapido Moderna bleven wij verstoken van nieuwe vertalingen. Wellicht wordt zijn tekenwerk voor de reeks Donjon Monsters het eerste wat we mogen verwachten . Uitgeverij Fluide Glacial maakte echter een mooie treffer met de integrale editie van Blutch’ eerdere tweeluik rond de figuur Blotch.
Deze Blotch is een misselijkmakende, arty farty tekenaar uit het midden van de vorige eeuw. Blutch maakt van de korte verhaaltjes prachtige, scherpe staaltjes van menselijk doorzicht en haalt de kleine kantjes van de gegoede burgerij genadeloos door de mangel. Blutch maakte deze verhalen voor het tijdschrift Fluide Glacial (zie ook Manu Larcenet of Cyril Pedrosa) en maakte er een spel van om zijn eigen situatie (tot zijn naam toe) als vertrekpunt te nemen voor bijtende zelfspot. Ook Blotch werkt voor een tijdschrift met de naam Fluide Glacial, maakt spotprenten en waant zich de grootste kunstenaar die Parijs ooit heeft gekend. Vooral zijn misprijzen jegens vakgenoten en het lezerspubliek is legendarisch. Telkens weer delft Blotch op pijnlijke wijze het onderspit, maar Blutch doet dit op zo’n subtiele manier dat je deze verhalen niet als ’grappen’ kan catalogeren. Hij staat bekend om zijn complexe verhalen en compromisloze verteltrant, maar in Blotch zegeviert de leesbaarheid.
Blutch’ tekeningen mogen we zonder blikken of blozen als één van de toppers uit de Franse Nouvelle Vague beschouwen. Deze generatie van Franse striptekenaars die in de jaren ’90 opgang maakten, behoort ondertussen integraal tot het establishment. Sfar, Trondheim, Blain of David B., allemaal wilden ze het indertijd anders doen dan de gangbare stripnormen voorschreven. Het duidelijkst was dit in hun expressieve, weinig academische tekenstijl. Blutch gracieuze pagina’s vol vuur en leven belichamen deze drang naar eigenheid die elke van deze auteurs kenmerkte. In tegenstelling tot zijn generatiegenoten is Blutch’ naam altijd verbonden gebleven met de alternatieve strip. Zijn parcours is te grillig (lees : hij maakt geen reeksen) en zijn onderwerpen redelijk zwaar op de hand. Met Blotch kan hij alle twijfelaars echter overtuigend de mond snoeren, want dit is een uitermate leesbaar album dat één van de hoogtepunten uit de actuele humorstrip integraal beschikbaar brengt. Hopelijk durft Glad Ijs, de nieuwe vertaalpoot van Fluide, het aan om dit album aan een Nederlandstalig publiek aan te bieden. Wij poetsen in tussentijd alvast ons Frans nog even op.
