Dat The Bony King Of Nowhere de te ontdekken groep van het jaar is, weet ondertussen zelfs het kleinste kind. De Gentse band staat in zowat elke zichzelf ernstig nemende krant en magazine (De Standaard, Focus Knack, Humo, …) en verkoopt dan ook haast moeiteloos de AB-club en de Balzaal van de Vooruit uit, zonder dat iemand de debuutplaat gehoord heeft.
{image}De officiële cd-voorstelling van Alas My Move kreeg zijn première in de AB bij “ontdekker” Kurt Overbergh, maar het is deze avond in Gent die er werkelijk toe doet. Voor de thuisploeg spelen heeft het onmiskenbare voordeel dat de reacties sowieso hartverwarmender zijn, maar daar staat wel tegenover dat falen en mislukken des te minder een optie is.
De groep rond Bram Vanparys is willens nillens op het podium groot geworden en diende voor de ogen van iedereen aan de songs te schaven en podiumprésence aan te leren. Geen wonder dat in het verleden wel eens reacties te horen waren als waren de songs nog niet voldoende uitgewerkt of dat de band zichzelf geen houding wist te geven op het podium. Zo werd Vanparys ooit nog het charisma van een krakkemikkige tuinladder toegeschreven. Diezelfde critici waren het er door de band echter wel over eens dat The Bony King Of Nowhere mits voldoende tijd en kritische zin wel degelijk met een sterke plaat zouden uitpakken.
Wie het geluk had de plaat voor het concert te horen, kon dat laatste alleen maar bevestigen. Bovendien is de band ook duidelijk gegroeid in zijn rol op het podium. De charmante stunteligheid van weleer is ingeruild voor een zelfverzekerde houding die nergens arrogant aandoet, wat het optreden alleen maar ten goede komt. Hoewel Vanparys de nummers grotendeels samen met Gisen inspeelde, valt daar deze avond weinig van te merken. Zijn bandleden hebben de songs duidelijk in de vingers en brengen ze met een nonchalance die alleen mogelijk is door urenlang te oefenen.
Met een plaat die nauwelijks een half uur duurt, valt het uiteraard moeilijk om een set te vullen en dus krijgt het publiek naast het album, met klassiekers in wording genre “My Invasions”, “Maria” en “Taxidream”, ook een drietal nieuwe nummers te horen waarbij Vanparys laat horen dat zijn debuut — met songs die doorheen de jaren gegroeid zijn — geen toevalstreffer is. Door onder meer een flard Calexcio in de set te verwerken, laat hij bovendien horen dat zijn invloeden steeds diffuser en veelzijdiger worden waardoor het slechts een kwestie van tijd zal zijn vooraleer The Bony King Of Nowhere zelf een referentiepunt wordt.
Vanparys heeft overigens niet gelogen toen hij zei dat hij de nummers live net zo zou brengen als op de plaat. Uiteraard zijn er een paar kleine wijzigingen gebeurd en zijn sommige details gesneuveld maar de facto is het optreden deze avond een uitstekende weergave van een uitmuntend album geworden. De enige kritiek die daardoor ontstaat en terecht is, is dat het optreden hierdoor een scherp randje mist en te veel binnen de lijnen kleurt.
Wie echter een album als Alas My Love neergepend heeft, mag een dergelijke oprisping zonder schroom naast zich neerleggen. The Bony King Of Nowhere is nog voor hij goed en wel zijn eerste stappen gezet, net niet doodgeknuffeld door de zogenaamde decision makers. Dat de groep, en Vanparys in het bijzonder, er ondanks dit leven onder het vergrootglas er niet alleen in geslaagd is om een weergaloos debuut af te leveren maar dit ook live weet te brengen met een professionalisme dat weinig beginnende groepen beheersen, bevestigt in de eerste plaats wat iedereen al lang fluisterde: The Bony King Of Nowhere is een groep die zich zonder meer internationale allures mag aanmeten.
