De Tweede Wereldoorlog is voorbij en de soldaten keren terug naar huis. Voor Gilbert Aldridge een opluchting, voor zijn zevenjarige zoon Lewis en zijn vrijgevochten vrouw Elizabeth betekent dit vooral de terugkeer naar burgerlijke conventies.
Wanneer Lewis’ moeder tijdens een picknick verdrinkt, stort de wereld van de jongen in en weet hij geen blijf meer met zichzelf. Opgroeiend in het naoorlogse Groot-Brittannië, in een maatschappij waar de hypocrisie van de stiff upper lip ondanks alles alomtegenwoordig blijft, moet Lewis zijn verdriet leren kanaliseren en met scha en schande zijn rouwproces doorlopen. Vanaf het begin lijkt dit nochtans gedoemd: zijn vader, zelf een kind van zijn tijd, is een emotioneel gesloten man die niet in staat is zichzelf of zijn kind te troosten. Om snel komaf te maken met zijn leed hertrouwt Gilbert kort na de dood van zijn vrouw. De kersverse bruid Alice is zelf nog te jong en te onzeker om de verdwenen moederrol in te vullen. Daarom vindt ze het gemakkelijker zichzelf weg te cijferen in de rol van dociele echtgenote in plaats van de gebroken jongen een hand toe te steken. Zo komt het leven van Lewis Aldridge van de regen in de drop, en terwijl hij worstelt met schuld en boete, spelen gelijksoortige drama’s zich af achter de nette gordijnen van de buren.
De Britse scenarioschrijfster Sadie Jones schoot met haar debuutroman meteen een schot in de Britse roos: het verhaal van de jonge Werther, aka Lewis Aldridge stond meteen aan de top van de Britse bestsellerlijsten en werd finalist bij de prijsuitreiking van de Orange Prize. Het boek is in een vlotte en heldere taal geschreven en zijn schoonheid schuilt vooral in de trage opbouw van het verhaal: het ongeluk in het leven van de jonge protagonist komt sluimerend en met Brits flegmatisme op de lezer af, waardoor je vanaf bladzijde één vastgenageld blijft lezen.
Ook qua stijl zit Verstoten vol troeven die vooral de spanning ten goede komen: met veel ingetogenheid en een minimalisme aan beelden worden gebeurtenissen getekend die juist bulken van het drama en de tragedie, waarbij het verhaal aan al te kleffe emotionaliteit kan ontsnappen. <br>
Het hele gebeuren wordt afwisselend vanuit verschillende vertelstandpunten bekeken: zo wordt een bepaalde scène vanuit de ogen van de stiefmoeder Alice gezien, waarop het daaropvolgende dan vanuit Lewis’ vertelstandpunt wordt verteld. Op deze manier wordt de lezer meer bij het verhaal betrokken en voelt hij tevens de frustratie niets te kunnen doen. De schrijfster gaat in haar beelden ook zeer zintuigelijk te werk: de kou, geuren, een glimlach; alle tastbare elementen spelen een wezenlijk deel in het verhaal. Zij onderstrepen de gemoedstoestand van de personages en lijken soms zelfs medeplichtig aan het opdrijven van de sfeer.<br><p>
Men zou kunnen stellen dat Verstoten in zijn opzet is geslaagd: hier is een boek geschreven dat spannend is, dat als aangename en vlotte vrijetijdslectuur kan genuttigd worden, maar dat misschien niet eeuwig zal bijblijven in de geest van de lezer. Oorspronkelijk was The Outcast dan ook geschreven als scenario, en dat blijf je ook voelen tijdens het lezen. Het zou dan ook niet verwonderen mocht het binnenkort een (boeiende) film opleveren.
