Petrol, Antwerpen, 6 december 2008
De trein Malibu Stacy – A Brand – The Subs spoort al een tijdje
door ons Belgenland en maakte zaterdag ook een tussenstop in
Antwerpen.
Petrol is niet altijd een dankbare plaats om een rockconcert te
spelen. Het publiek dat er doorgaans over de vloer komt, heeft de
adrenaline van het weekend al aardig door het bloed stromen en
voelt de grote nood om met te feesten en vooral luidruchtig te
praten.
Maar het wagonnetje Malibu Stacy wist dit publiek
aardig onder stoom te krijgen met hun trashy doch ergens zeer poppy
klinkende muziek. Ze zijn een van die zeldzame Waalse bands die
echt voet aan de grond heeft gekregen aan die andere kant van die
virtuele grens door België. We worden in Vlaanderen bekogeld met
muziek uit alle windstreken, maar Wallonië lijkt daar net buiten te
vallen. Een spijtige zaak want ze produceren daar heel wat lekkere
deuntjes. Malibu Stacy heeft er toch ook ongeveer 3 platen over
gedaan om tot hier te raken, maar ze zijn er en hoe!
Hun muziek klinkt romig en vol, met veel smaken om te ontdekken.
Dat is niet moeilijk wanneer je met maar liefst vijf virtuoze
muzikanten op het podium staat en met een zanger die de jonge
reïncarnatie is van Mick Jagger. Ondanks zijn ietwat eigenaardige
naamkeuze E.T. mag men er zeker van zijn dat deze man heel wat
jonge (en ook ietwat oudere) vrouwenharten sneller doet slaan. Zijn
sexy bewegingen en enorme charisma doen al de helft van het
veroverwerk. De rest van dat werk wordt geleverd door sterke songs
en de back-up van de fantastische muzikanten. Hoewel het gekreun
van E.T. tijdens ‘Hotel de Police’ niet snel vergeten zal
worden…
Het leeuwendeel van het concertvoer werd gehaald uit de jongste
telg uit de Malibu Stacy-album familie: ‘Marathon’. Het is een
zalig plaatje, daar zijn we het mee eens maar er steeg toch een
beleefd kreetje hier en daar op toen ‘Los Angeles’ ingezet werd,
een nummertje dat je haast doet ontploffen van ingehouden vreugde.
Gelukkig voegden de heren er een aanstekelijk “wohohow” aan toe
zodat er toch nog voor enige meegebrulde ontlading sprake
was.
Er werd ons een ‘gelukkige Sinterklaas’ toegewenst, waarop E.T. een
snoepje aangeboden kreeg van een jongedame op de eerste rij. Een
licht achterdochtige “Dit moet ik eten, ja?” was zijn
repliek en hij legde het snoepje met een klein bedankje ergens op
het drumstel (waar het wonderwel de hele set wist te overleven
zonder de grond van kortbij te zien).
De toetsenist besloot dat E.T. niet alle zonlicht op te eisen had
en begaf zich tijdens ‘White Teeth’ met een tamboerijntje op de
voorgrond. Hun afsluiter ‘Older Border’ gaf al een klein
voorsmaakje van wat er nog op het programma stond: een snel nummer
met samenzang van de 6 heren. Zo vond een energetische, kinetische,
vrolijke en heerlijke set zijn einde en maakte die plaats voor de
Belgische glamrockers van A Brand.
A Brand is intussen ook drie telgen rijk en al
heel wat treden hoger op de bekendheidsladder. Ze traden aan in hun
ondertussen nog bekendere witte, blinkende pakken en zetten
‘Hammerhead’ in, kwestie van meteen de toon te zetten. Jammer dat
die toon ergens in de badkamer van Dag Taeldeman bleef hangen; het
zanggeluid klonk namelijk metalig en hol. Dat ze in enkele jaren
tijd hun Backstreet Boys-level sterk naar boven hebben gehaald,
bewijst het synchroon uitgevoerde danspasje in het nummer. Enorm
grappig maar het maakt A Brand ook wel iets té barbie, een Malibu
Stacy’tje als het ware.
‘Can’t help it’ zeker? Het is een pijnlijke song in een vrolijk
jasje met een lichte Aerosmith-ondertoon die overging in ‘Beauty
Booty Killerqueen’. Excuse me, you’re on top of my list.
Dit nummer is ook on top of the list van de vele A
Brand-liefhebbers die aanwezig waren, getuige het gejoel en de
armpjes die netjes de lucht ingingen alsof Regi himself op het
podium stond.
Netjes en clean volgden nog ‘Riding’, ‘Yeah Yeah Yeah’, ‘Electric’
maar ook ‘Bubbels’. Het grote probleem aan zo’n A Brand-show is de
eentonigheid die langzamerhand in de set sluipt: de up-tempo
nummers, de samenzang, hier en daar een kwinkslag, maar niet te
veel. Hoewel de lijn tussen de nummers onderling gaat vervagen,
slagen ze er toch in het enthousiasme van het publiek hoog te
houden, dus ere wie ere toekomt.
A Brand eindigde nogal doorzichtig met ‘Time’, hun single die
wekenlang de alternatieve lijsten aanvoerde. De truc was geslaagd:
beginnen met ‘Hammerhead’, eindigen met ‘Time’ en het publiek staat
op z’n kop.
Er valt niet meer te zeggen dan dat dit een degelijke set was van
the kings of cool, maar het gevoel blijft dat dit kauwgomballenrock
voor beginners is. Het is eenvoudig entertainment als een film van
het kaliber ‘Bridget Jones’: een beetje fout maar wel lekker.
De heren keerden nog terug voor drie bisnummers waarvan het laatste
de ontzettend overbodige AC/DC cover ‘Thunderstruck’ was, het
nummer dat ze in het kader van het Studio Brussel-programma
Rendez-vous herwerkten of althans een poging daartoe. Gedonder was
er zeker, de bliksemschichten ontbraken helaas.
The Subs waren er helemaal klaar voor om de trein
z’n laatste versnelling te geven. De enige graadmeter voor een
semi-DJ set als deze is het publiek. Want wat valt er meer te
vertellen over twee mannen achter knopjes en een overenthousiaste
peer met een micro in z’n handen? Behalve dan dat ze het jonge,
hoppende publiek volledig uitzinnig kregen. Zelfs het ‘allemaal
zitten en weer rechtspringen’ kregen ze erin als rijstpap met een
gouden lepeltje. Kortom: The Subs leverden een sterke plaat en dito
videoclipjes af en weten hun rising star-status volledig waar te
maken. Misschien dat zij ‘Thunderstruck’ eens onder handen moeten
nemen.
Heupwiegend, springend en liefhebbend zou de nacht verder voorbij
dansen.
(Meer afbeeldingen Malibu Stacy – A Brand – The Subs)
