De vraag wat Bon Iver te maken heeft met Montréal werd verschillende malen gesteld door allerhande muziekliefhebbers. En het antwoord is doodeenvoudig: hoegenaamd niets. Waarom hij dan op Etoiles Polaires staat, is al even eenvoudig te beantwoorden: het was de enige dag die nog binnen zijn tourschema paste.
Uiteraard kan ook ingeroepen worden dat hij als producer van voorprogramma Land Of Talk verbonden is met de rode draad van het festival, al blijft dat hoe dan ook een mager excuus. Niet dat het publiek daar om maalde en waarom zou het? Het optreden was al weken op voorhand uitverkocht en het herkenningsapplaus en gejoel maakten meteen duidelijk dat Justin Vernon en de zijnen deze avond bitter weinig verkeerd zouden kunnen doen.
De kleine hype die de band overnacht geworden is, wreekte zich al tijdens het optreden in de Botanique en loert nu opnieuw om de hoek. Het publiek verwacht de plaat te horen en is niet beschroomd om verzoeknummertjes af te smeken, luidkeels “Justin” te schreeuwen of te schreeuwen en te gillen zodra een van de radiohitjes ingezet wordt. Dat is allemaal ongetwijfeld heel fijn wanneer Regi op het podium staat of tijdens een doortocht van Tokio Hotel maar op een optreden als dit is het vooral storend voor wie louter voor de muziek komt.
Het siert Vernon en de band dat ze consequent dergelijke publieksgrillen naast zich neerleggen en zelf de eigen set bepalen. Met slechts één plaat is het weliswaar niet moeilijk om het publiek tegemoet te komen en bijvoorbeeld “Skinny Love” of “Creature Fear” te spelen maar het getuigt net zo goed van lef om de set in de eerste plaats op te bouwen rond nummers uit de nog te verschijnen e.p. Blood Bank (release 19 januari 2009). Ditmaal krijgt overigens niet alleen het titelnummer goede punten maar ook “Babies”, terwijl dat in Brussel nog voor de nodige ergernissen wist te zorgen.
Het mag duidelijk zijn dat de band op nauwelijks twee maanden tijd meer gerodeerd raakte en met de nummers haast blijf weet. Toch vallen er nog steeds harde noten te kraken, zo krijgt “Team” opnieuw een geluidsmuur mee die finaal te gratuit klinkt en halen de songs nergens de impact van de platen. Het probleem schuilt evenwel niet zozeer in de nummers of de arrangementen als wel in de finale liveversies waarbij de finesse van de songs nog te veel verzuipt in luide gitaren en een te prominente drum.
Het publiek zelf maalt er niet om en schreeuwt zich de longen uit het lijf bij elk nummer dat nog maar vaagweg bekend klinkt of wanneer Vernon opmerkt hoe fantastisch het wel niet is (ongeveer na elk nummer). In die optiek is het dan ook schrijnend en veelzeggend om vast te stellen dat de verdienstelijke cover van Talk Talks “I Believe In You” (gezongen door drummer Sean Carey) opvallend minder goed onthaald wordt dan de zogenaamde hits of het ondertussen tot standaardbisnummer uitgeroepen “Love Is For Fools” (Sarah Siskind) dat zowaar samen met tweede (of beter eerste) voorprogramma Siskind gebracht wordt.
Opnieuw duiken er goede redenen op om over dit optreden enthousiast te zijn maar tezelfdertijd blijven dezelfde struikelstenen gelden. Dat Bon Iver als band optreedt, is op zich het probleem niet, tenslotte is hij dat in essentie ook op plaat. Alleen kent iedereen daar zijn plaats en worden de nummers met de nodige schroom gebracht. Live moet het echter allemaal rocken en wordt vooral duidelijk dat Bon Iver daar (nog) niet klaar voor is.
In zekere zin is Justin Vernon het slachtoffer van zijn eigen succes geworden. Bon Iver moet er als volwaardige band live staan en de nummers zo weten te brengen dat ze niet negatief afsteken tegenover hun albumversies. Normaliter gebeurt zoiets in de relatieve luwte waarbij er plaats voor vallen en opstaan is. Dat Bon Iver het onverwachts in volle spotlicht moet doen, valt de groep niet te verwijten, maar het maakt zijn optredens er nog niet memorabel om.
