Dan heb je een pracht van een plaat
uit die je in de sfeervolle Handelsbeurs mag voorstellen. Dan heb
je Jason Webley als support die de zaal weet te charmeren als
bastaardkind van Neil Diamond, Nick Cave en Jay (zonder Silent
Bob). Dan heb je een kwartet geschifte Australiërs onder de arm die
je concert met een rouwprocessie inleiden op de tonen van een
begenadigde violist. Dan heb je een grootse entree waarbij je
verrijst als Corpse bride bij pompeuze lichteffecten. En
dan … valt je Kurzweil tot tweemaal in panne tijdens je
dramatische openingsnummer ‘Astronaut: A Short History Of Nearly
Nothing’.
Het lot zat Amanda Palmer niet mee. The artist formerly known
as a Dresden Doll moest al met een manke voet de bühne
ophinken – drie weken geleden had ze deze per ongeluk onder een
Ierse auto gestoken – en toch besloot God dat ze nog niet genoeg
afgezien had. Amanda is niet het schuchtere meisje dat na een
kleine tegenslag begint te grienen en praatte zich dus vlotjes
doorheen de dode ogenblikken waarin het euvel verholpen werd, maar
toch bleek het niet zo gemakkelijk om de magie opnieuw uit te
lokken. De herkansing boette door voorspelbaarheid aan kracht in en
ook de rest van de avond werd geplaagd door kortsluitingen, zij het
niet veroorzaakt door gebrekkig materiaal maar door de soms te
weinig op haar muziek gefocuste Palmer.
Nochtans hadden we over de setlist – een afwisseling van snel en
traag, solo en Dolls – weinig te klagen. De snelle nummers bulkten
opnieuw van de ongeraffineerde energie die bij de laatste
groepsconcerten te veel in routine getransformeerd was. ‘Runs In
The Family’ stond voor het eerst op het programma en we waren blij
daarvan getuige te mogen zijn: op plaat al een van de favorieten en
ook live een dijk van een song. Ook die andere tonguetwister, ‘Girl
Anachronism’, zorgde nog eens voor de indrukwekkende
adrenalinestoot die vier jaar geleden in diezelfde Handelsbeurs te
ervaren was. Tussen dergelijk geweld kwamen de tragere intermezzo’s
ook des te intiemer over. Na de tweede take van ‘Astronaut’ puurde
Amanda al een doorleefde versie van ‘Ampersand’ uit de piano en
even later konden vingers en duimen verder afgelikt worden bij een
mooi geritmeerd ‘Mrs. O’. Als je zag hoe deze nummers al voor
kippenvel konden zorgen, was het onbegrijpelijk dat het bloedmooie
‘Another Year: A Short History Of Almost Something’ als afsluiter
plaats moest ruimen voor een gemakzuchtige cover van Radioheads
‘Creep’. De platgetreden ‘Amsterdam’-cover wil Palmer ook blijkbaar
niet aan kant schuiven, maar als compensatie daarvoor mochten we
minder vaak gespeelde Dolls-songs als ‘Half Jack’ en ‘Bad Habit’
nog eens in onze armen sluiten; fair deal!
Geflankeerd door een collectief Australische straatperformers kon
Amanda rond haar songs ook ware tableaux creëren. De prijs voor
pakkendste enscenering ging naar ‘Blake Says’: de sowieso al
prachtige live-versie werd ronduit betoverend dankzij een spaarzaam
doch expressief toneeltje dat eindige in een mini-sneeuwstorm. Ook
was er plaats voor wat geslaagde humor: tijdens ‘Coin Operated Boy’
werden enkele publieksleden willens nillens deelnemer van een
herinterpretatie van de kuskesdans en een hilarische playbackversie
van ‘Guitar Hero’ bracht een hommage aan de eighties
videoclip.
Vanwaar dat deels onverzadigde gevoel bij het buitengaan dan? Wel,
omdat één en één nu eenmaal niet altijd drie oplevert. De
bouwstenen waren er, maar werden bij momenten in verkeerde volgorde
op elkaar gestapeld. En bovendien doorbraken enkele lange
introducties, een ‘Living On A Prayer’-cover die meer een
onderonsje met haar bandleden leek en de Ask
Amanda-rubriek (grappig, maar niet voor lang) de continuïteit
van het concert. Een onderhoudende avond, maar geen waaruit alles
gehaald werd uit een album en een begeleiding die zoveel te bieden
hadden.
‘Who Killed Amanda Palmer?‘ van Amanda Palmer is uit
bij CNR Music Group.
(Afbeeldingen Amanda Palmer)
