Normaliter zijn muziekliefhebbers ermee weg voor het grote publiek er hoogte van gekregen heeft maar deze keer kregen ook zij het deksel op de neus. Justin Vernon ofte Bon Iver was al het snoepje van de week nog voor iemand goed en wel begrepen had wat er aan de hand was, laat staan dat er naderhand denigrerend opgemerkt kon worden dat men hem al lang(er) kende.
Verbazen mag het niet want ‘s mans debuutplaat For Emma, Forever Ago bevat het soort americana meets singer-songwriter dat zowel de elitaire indiekid als de doorsnee muziekpassant aanspreken kan. Geen wonder dus dat na zijn succesvolle doortocht in De Vooruit enkele maanden geleden zijn optreden in de Botanique ruimschoots op voorhand uitverkocht is. In Gent liet Vernon zich bijstaan door een extra gitarist en drummer, deze avond mag daar nog een bassist annex extra drummer aan toegevoegd worden.
Bon Iver is duidelijk niet langer een eenmansband maar wel een volwaardige groep. En daar wringt het schoentje een paar keer deze avond. De songs op For Emma, Forever Ago werden immers voornamelijk geschreven en uitgebracht als solonummers waarbij Vernon vaak met niet meer dan zijn falsetstem en gitaar demonen en strubbelingen van zich afschreef. Live dreigen die therapeutische schetsen te verzuipen in een geluidsmuur waarbij in het bijzonder de twee drums te dominant zijn (onder andere in “Team”).
Nochtans bewijst het nieuwe nummer “Blood Bank” dat het ook anders kan; het is een rocksong die er wel staat. Ook “Skinny Love” en “Creature Fear” mogen er best zijn, zelfs met de groep. In het al even gloednieuwe “Babies” loopt het echter volledig fout. De song (veilig in de bissen gestopt) haalt hopelijk nooit de plaat, tenzij het vooralsnog een grondige oppoetsbeurt krijgt. Ook bij “Wolves (Act I& II)” dreigt het mis te gaan: op plaat weet Vernon de drums en feedback mooi te integreren in het geheel, maar live neigt het naar een gezochte, overbodige en ongeïnspireerde gekunsteldheid.
Een onverwacht en apart hoogtepunt vormen de covers “Simple Man” van Graham Nash, gezongen door gitarist Mike Noyce, en het samen met voorprogramma Bowerbirds gezongen “Love Is For Fools” van Sarah Siskind waarbij ook de drummer zijn vocale kwaliteiten mag tonen. De twee nummers krijgen een spaarzame muzikale invulling en onderstrepen daardoor nog eens extra hoezeer Bon Iver gebaat is bij een minimale bezetting en uitwerking van de nummers.
De groep blijft immers vooralsnog het meest memorabel wanneer Vernon solo in het spotlicht staat — getuige het wondermooie “Re: Stacks” dat hij ook nu solo speelt — of wanneer hij een nummer brengt dat wel degelijk geschreven was met een groep in het achterhoofd, zoals het eerder vermelde “Blood Bank” of “Blindsided”. En die momenten zijn er deze avond te weinig. Memorabel of legendarisch kan zijn eerste betalende optreden in België dus niet genoemd worden, laat staan dat het uitnodigt tot het bijwonen van zijn volgende concert.
En toch is het aan te raden om in december aanwezig te zijn wanneer de groep in Gent optreedt, niet omdat de set drastisch gewijzigd zal zijn maar omdat het optreden wel genoeg mooie momenten bevat om toch eenmaal aanwezig te zijn. Wie hoopt dat Bon Iver de pracht van de plaat of zijn vorige optreden zal evenaren, zal hoogstwaarschijnlijk teleurgesteld raken maar voor wie zijn verwachtingen niet te hoog instelt, wacht een mooie avond met enkele te koesteren momenten.
Bon Iver speelt op 6 december 2008 in De Vooruit samen met Land Of Talk.
