Toen de dieren nog spraken, leerde hij zijn volk al rocken in het Nederlands. Geen geringe verdienste, als u het ons vraagt. Respect dus voor Raymond Van Het Groenewoud, de enige echte peetvader van de Vlaamse rock. Met Nooit meer drinken haalde Van Het Groenewoud in de AB bovendien zijn derde en misschien wel beste plaat integraal van onder het stof.
Neen, het was de zanger niet gelukt om voor Rewind zijn legendarische Centimeters terug bij elkaar te fluiten, al dienden zich met Stoy Stoffelen op drums en Mich Verbelen op bas toch enkele oudgedienden aan. Voor de rest geen kwaad woord over de prima muzikanten die op het podium stonden. Ze stonden scherp als een versgeslepen scheermes en speelden daar waar het nodig was met de melancholie van een gedicht van Rimbaud, terwijl ze rockten als een slecht afgestelde stofzuiger in de hardere nummers.
Uiteraard was “Meisjes”, het openingsnummer van Nooit meer drinken, meteen een schot in de roos. Een Hammond-orgel dat doorheen het hele concert prominent aanwezig was, gaf een mooie extra klankkleur aan de klassieker, de versnelling op het einde was adequaat en helemaal to the point. Een puntgave vertolking dus.
De charme van een concertreeks als Rewind schuilt natuurlijk net in de nummers die Van Het Groenewoud zelden of nooit speelt. Neem nu “Bij Elkaar”, een ballad zoals men ze tegenwoordig niet meer maakt, de vleesgeworden tristesse, kortom: een wereldsong. Bovendien was Van Het Groenewoud in 1977 slim genoeg om zijn pièce de résistance een goed uitgekiende volgorde mee te geven: zachte en harde nummers wentelden als een betere paaldanseres rond elkaar.
Met veel humor kondigde hij dus op Rewind aan dat hij zich tegenwoordig koperblazers kon veroorloven, waarna de heerlijke gitaarriff van “Crazy Pub” en de lopende bas en aanstekelijke, veel te korte blazerssolo’s van “Feest” volledig in open doel trapten: yep, vanavond was het wel degelijk feest, en nog niet zo’n kleintje.
Hoog tijd voor het eerste kippenvel en dat kwam er overvloedig — onze huid leek wel een berglandschap — met “Winterochtend”, melancholie met hoofdletters die, mede door een prachtige echo op de drums, een adequate gitaarsolo en weeral die sublieme Hammond-orgel door merg en been sneed. Denk aan een song met nog meer wereldklasse dan Gorki’s “Mia’ en geniet bij de gedachte alleen al.
En zo ging het maar door, van de heerlijke lap funk die “White Lady” betrof, over de wriemelende, akoestische gitaar en de treffend gecaste accordeon in “Italianen” tot het herkenningsapplaus bij “Zjoske Schone Meid”. De zanger en zijn band pootten dan ook, met een trombone die de baslijn meespeelde en een weeral te korte saxofoonsolo, een liveversie neer die beter — nog beter — was dan de single destijds.
De laatste loodjes wegen meestal het zwaarst, maar daar viel bij Van Het Groenewoud niets van te merken. Integendeel, nadat hij uitgebreid en met veel humor zijn gitarist had gejend, waren we al aanbeland bij titelsong “Nooit Meer Drinken” en “Danielle”, hekkensluiter van de plaat en weeral zo’n nummer dat papieren droefheid met vrieswolkjes de lucht inblaast. Sterk!
Uiteraard kon de zanger zijn publiek nog niet naar huis laten gaan, dus gooide de groep er in de extra tijd nog een hele resem klassiekers tegenaan. Onder meer potige versies van “Maria, ik hou van jou”, “Bleke Lena”, “Cha Cha Cha”, “Vlaanderen Boven”, het prachtige “Als Ik Dit Niet Had” en de profane maar swingende kerkdienst van “Liefde Voor Muziek” brachten het publiek naar een kookpunt.
Grote verrassing bovendien toen Van Het Groenewoud tijdens die bissen de piepjonge extra keyboardspeler aankondigde als zijn zoon en juniorlief een song geheel voor zijn rekening nam. Sterk! Yep, meisjes zijn nog steeds het allermooist op aard, en inderdaad, er is niets dat hun schoonheid evenaart; al kan een concert van de schepper van deze onsterfelijke regels wel aardig dicht in de buurt komen.
