Reünies, ze blijven een riskante aangelegenheid. Twee jaar geleden
zat dan ook niemand te wachten op een nieuw
album van The Lemonheads, een punkpopgroepje dat met enkele
bescheiden hits enige populariteit wist te verwerven in de
slipstream van de grunge. Toch kwamen Evan Dando (enige constante
binnen de Lemonheads) en de zijnen met een meer dan aardige plaat
op de proppen, vol met frisse gitaarsongs. In de schaduw van de
toen zo populaire post-punk revival door bands als Bloc Party &
Franz Ferdinand ging de cd echter haast onopgemerkt voorbij.
Desondanks trekken wij voor nummers als ‘It’s A Shame About Ray’ en
‘Into My Arms’ nog altijd graag eens naar Brussel …
Toen we om acht uur een nog niet voor de helft gevulde Orangerie
binnenwandelden, stonden er echter vier Nederlanders op het podium
met, we moeten daar eerlijk in zijn, het charisma van een
afgetrapte schoenzool. De heren van Racoon hadden
iets te veel geluisterd naar het slapste wat de Britpop te bieden
heeft en brachten fletse, clichématige en ronduit vervelende songs.
‘Lose Another Day’, in een ver verleden een radiohitje kon nog op
een beetje bijval van het publiek rekenen, maar met ‘Love You
More’, een slaapverwekkende ballad voor het 4FM-publiek hadden ze
het helemaal verkorven bij ons.
Hoe en waarom zo’n voorprogramma’s geregeld worden, blijft ons een
mysterie: het is geen meerwaarde voor het concert en het gemiddelde
Lemonheads-publiek heeft écht geen boodschap aan de slappe koffie
die Racoon serveerde.
Maar goed, we kwamen natuurlijk voor The
Lemonheads. Toen Evan Dando eindelijk het podium
op kwam, was de zaal al heel wat beter gevuld, weliswaar met een
publiek dat voornamelijk uit dertigers en veertigers bestond, die
blijkbaar wel zin hadden in een nostalgietrip.
Dando zelf had er iets minder zin in en stond te spelen met een
uitdrukking op zijn gezicht die zich nog best laat vertalen als
‘fuck, ik heb er echt geen zin in vanavond, maar bon, die
rekeningen bij mijn dealer moeten ook betaald geraken’ …
Ondanks de wat ongelukkige geluidsmix in het begin en technische
problemen voor Dando’s gitaar, klonk het muzikaal allemaal best nog
strak.
‘It’s A Shame About Ray’ en ‘Bit Part’ werden dan ook nog vrolijk
meegezongen door het publiek, dat er duidelijk meer zin in had dan
de band zelf.
Na een tiental nummers begon er echter wel vaart te komen in het
concert en kwam er zelfs wat interactie tussen de bandleden, die
voordien niet de minste interesse voor elkaar toonden, en een band
die zich zelf amuseert op het podium, zien wij nog altijd het
liefst. Na nummers als ‘Into Your Arms’ en ‘My Drug Buddy’ hadden
we een bijzonder goed oog in het verdere verloop van het
optreden.
Net op dat moment verliet de rest van de groep het podium, en bleef
Dando alleen achter om solo wat nummers te spelen. Een fijn
intermezzo, dachten we, zeker omdat hij ‘The Outdoor Type’ speelde,
een van onze persoonlijke favorieten, maar na drie nummers leek de
motor stil te vallen en zakte het niveau pijlsnel. Dando ergerde
zich ook steeds meer aan zijn gitaarproblemen, en stopte na een
paar ongeïnspireerde nummers plots in het midden van een song met
de droge mededeling “I can’t play this song”.
De voltallige groep kwam nog een keer terug voor een haastig
afgerammeld nummer en verdween daarna in de coulissen om niet meer
terug te keren, het aanhoudend applaus van het publiek negerend,
dat duidelijk niet opgezet was met deze té korte set. Het optreden
had zeker zijn waardevolle momenten, maar uiteindelijk haalt onze
teleurstelling het toch van ons enthousiasme.
Als je er echt geen zin in hebt, blijf dan de volgende keer gewoon
thuis, Evan!
