Als een band bijna een half jaar op zich laat wachten (hij stond een eerste keer ergens in mei geprogrammeerd), dan kan een extra kwartier er nog wel bij. De leden van Crystal Castles kwamen pas rond twintig na negen het podium opgeslenterd, maar door hun korte set (nauwelijks veertig minuten) konden de aanwezige jonkies toch nog op tijd hun bed in.
Het moet van We Are Scientists geleden zijn dat de gemiddelde leeftijd in de AB nog zo laag lag. Het gegil van de jonge garde toen de groep ten tonele verscheen of Alice Glass zichzelf weer eens verloor, was niet alleen veelzeggend maar ook redelijk storend. Alsof Tokio Hotel ten tonele verschenen was in plaats van een Canadees electro-clashduo dat voor de gelegenheid een drummer mee op het podium had.
Bevreemdend was het anders wel om jong en oud, hippe vogels en de betere muziekliefhebber collectief uit de bol te zien gaan op de dreunende beats (kudos voor de drummer), krakende blieps en geschreeuwde zang van Crystal Castles. De subtiele melodielagen die tussen de lagen gemanipuleerde klanken op de cd te ontwaren zijn, werden live meer dan eens versmoord in het totaalgeluid. En net zo krijste Glass er nog harder naast dan op elkaar.
Dat de nummers uit het debuut Crystal Castles verzopen in de geluidsbrij was evenwel geen reden tot klagen, noch zette het een domper op de feestvreugde. In de eerste plaats was dat te danken aan de live-drummer die de hele set lang voor een stevige beat en onderbouw zorgde waarboven Glass en knoppendraaier Ethan Kath hun kunsten vertoonden. Maar ook Glass was live een fenomeen. Het jonge spichtige ding beschouwde het podium duidelijk niet als een afgebakend terrein en sprong meermaals het publiek in om hem te betrekken in haar Sint-Vitusdans. Concertgangers die naar zin niet bewogen, werden zelfs aangepord omdat Glass er zeker van wou zijn dat ze wel leefden.
Het woord performance en optreden lagen een set lang heel dicht bij elkaar; Glass deze avond een zangeres noemen zou zelfs voor een pak afgevoerde Idool-kandidaten niet minder dan een grove belediging zijn. Maar het meisje heeft wel een persoonlijkheid, of ze zit zwaar (z)onder de pillen. Zonder ook maar een seconde de indruk te geven dat ze de show wou stelen, stond Glass een set lang in de schijnwerpers. Bovendien werkte haar frenetiek dansen en ongegeneerd rondspringen tussen het publiek aanstekelijk genoeg om zo goed als iedereen aan het dansen te krijgen, houterig of niet.
(mvs) sprak na het optreden over discomuziek met een serieuze hoek af en zeker live viel daar iets voor te zeggen, misschien niet zozeer muzikaal dan wel qua attitude. Met dien verstande dat het hier wel degelijk gaat om de discomuziek zoals die in de beginjaren in New Yorkse undergroundclubs te horen viel en niet om de afgeborstelde versie van Boney M of Abba. De electrotrash van Crystal Castles mocht live dan wel kopje ondergaan in zijn eigen geluidsbrij, het stoorde nooit.
Ongetwijfeld zou de groep net zo goed een AB-Box kunnen vullen als de veel kleinere AB-Club maar de AB deed er goed aan om het optreden kleinschalig te houden. Crystal Castles gedijt namelijk nog steeds het beste in kleine clubs waar het zweet van de muren druipt en punks, rockers en freaks elkaar vinden. Hadden die jongeren niet zo vaak gegild, de illusie ware compleet geweest.
