De Lokerse Feesten halen dit jaar opnieuw een pak grote groepen exclusief naar de Grote Kaai. Een van de meest in het oog springende is wellicht N*E*R*D, het Amerikaanse hiphopgezelschap rond Pharrell Williams. Zijn missie: het publiek volstrekt wild maken met straffe raps en waanzinnige beats. Een opdracht waar hij op zijn laatste plaat Seeing Sounds alvast niet in slaagde.
De afgelopen jaren wisten de Lokerse Feesten al een indrukwekkend aantal hiphopgrootheden te strikken. In 2005 zegde NaS op het laatste nippertje af, maar onder andere Orishas, The Furious 5, The Game, Kelis en Snoop Dogg waren wel al van de partij. Dit jaar mag N*E*R*D zijn opwachting maken, een groep die zijn status vooral te danken heeft aan de productiekwaliteiten van het duo Pharell Williams – Chad Hugo, zonder wie het imposante rijtje bodyguards op zijn minste gehalveerd zou zijn. Maar een goed producer is niet noodzakelijk een goede liveartiest, al wordt er vanavond alles aan gedaan om dat vooroordeel te ontkrachten. Zo zorgen de liveband met maar liefst twee drummers, twee sidekicks en een uitgedokterde lichtshow voor heel wat spektakel.
Baloji mag het Lokerse publiek opwarmen. Letterlijk én figuurlijk, want op het moment dat de geëmigreerde Congolees aan zijn set begint, zijn de donkere donderwolken net voorbij getrokken. Gehuld in een groen maatpak vergast de boomlange rapper ons op een bijzonder gedreven optreden. Baloji draagt een positieve boodschap uit die overslaat op het publiek. Er wordt gewillig meegeklapt en in het rond gedanst. Tijdens “Septembre” priemt de zon zelfs door het wolkendek.
Baloji zelf bewijst intussen de hiphopniche te zijn ontgroeid, getuige de imponerende spoken word-intro van het epische “Tout Ceci Ne Vous Rendra Pas Le Congo” en de pure funk van afsluiter “Nakuenda”. Degelijkheid en bedrevenheid gaan hand in hand, het enige wat nog ontbreekt om hoger op de affiche te geraken, is een tikkeltje lef en verbeelding.
Iets waar Pharrell Williams van N*E*R*D alvast geen probleem mee heeft: de gewiekste rapper waant zich een hele avond lang de meest onmisbare man op aarde. Een attitude waar wij aanvankelijk geen problemen mee hebben. Pas naar het einde van de set toe wordt het echt storend dat Pharrell moeite heeft om zijn hormonen onder controle te houden. Om de haverklap nieuwe groupies uit het publiek pikken om op het podium mee te komen dansen, catalogeren we met enige goodwill nog onder part of the show. Maar je publiek meermaals “Say I wanna fuck tonight, because I’m feeling horny” laten scanderen, is net iets te veel van het goede.
Muzikaal zorgt N*E*R*D evenwel voor vuurwerk. De scheurende gitaren van opener “Anti-Matter” maken meteen duidelijk dat de groep naar Lokeren is afgezakt om te rocken. Ook verder op de festivalset krijgen — zelfs minder gekende — gitaargetinte nummers als “Fly Or Die” en “Kill Joy” de voorkeur op een hit als “Provider”. Een goede keuze, zo blijkt wanneer de hele kaai uitzinnig tekeer gaat op potige versies van “Lapdance” en “Rock Star”. Een dikke pluim hierbij voor de bijzonder bekwame begeleidingsgroep, die de nodige ruimte krijgt om te improviseren en de nummers vaak naadloos in elkaar laat overlopen, waardoor de vaart nooit uit het optreden gehaald wordt.
Ambiance in overvloed, en Pharrell doet het uitgelaten publiek uit zijn handen eten: missie geslaagd. Toch moet iedereen diep van binnen toegeven dat het vernieuwende, wat N*E*R*D ooit kenmerkte, stilaan volledig weg is. Wanneer “Everyone Nose (All The Girls Standing In The Line For The Bathroom)” tijdens de bisronde uitmondt in godbetert “Seven Nation Army”, is het dan ook duidelijk dat de groep zijn tijd niet meer vooruit is, zoals dat tien jaar geleden wel het geval was.
Toch zullen ze van ver moeten komen om dit feestje in Lokeren te overtreffen, laat staan te evenaren. Bovendien vormen vanavond zowel Baloji als N*E*R*D het bewijs dat hiphopacts niet noodzakelijk het lelijke eendje op een festivalaffiche zijn. En dat ze geruggensteund met een liveband een stevig eind verder kunnen donderjagen dan de doorsnee rockgroep.
