Het leven is niet meer dan een rekensom, een ingecalculeerd risico. Een verstandig mens weegt baten en kosten af en neemt dan een beslissing. Daar komt geen verbeelding aan te pas, en net zo min achterhaalde ideeën over romantiek. Wie jong is, profiteert want de debetzijde van het bestaan lacht hem toe.
De Nederlandse auteur Allard Schröder werkt sinds 1989 gestaag aan een oeuvre dat in 2002 culmineerde in het alom geprezen en succesvolle De Hydrograaf dat zelfs de AKO Literatuurprijs in de wacht wist te slepen. Toen schreef hij over een man (een hydrograaf) die in het begin van de twintigste eeuw leefde. Ditmaal is een jonge vrouw het hoofdpersonage en ontwikkelt het verhaal zich in het heden. Wat wel gebleven is, is de interesse in en nadruk op de persoonlijke leefwereld van de protagonist.
Wanneer de jonge en succesvolle consultant Sieglinde "Linde" Wielantz de verlopen lifter Silbering een rit aanbiedt, neemt haar leven een heel andere wending. Het klinkt als een torenhoog cliché en dat is het ook, maar Schröder weet de meeste valkuilen te ontwijken. Na de eerste ontmoeting met de raadselachtige Silbering gebeurt er immers niet veel, noch heeft hij op cryptische of mystieke wijze raadsels over het leven onthuld.
De enige die het gevoel heeft dat er iets niets klopt, is Linde zelf. Ze heeft het gevoel dat ze gadegeslagen wordt en voelt zich langzaam maar zeker niet meer zo goed in haar lege sex and the city-bestaan waarbij nietszeggende seks en belangrijke zakendeals de belangrijkste gebeurtenissen vormen. In een impuls besluit ze naar Duitsland te rijden, zonder een reservatie of plan.
Als ze in een chique hotel halt houdt, krijgt ze te horen dat er voor haar al een kamer gereserveerd is ook al wist niemand, zijzelf incluis, waar ze heen zou gaan. Wantrouwig rijdt ze naar een ander hotel, maar daar blijkt iedereen haar afwezige vader te kennen, Linde groeide op bij haar grootouders, en ontmoet ze zelfs een ondertussen bejaarde minnares van hem. Aanvankelijk neemt ze het allemaal voor lief maar dan blijkt dat het niet zo eenvoudig is om het hotel en de streek te verlaten.
Het verhaal stopt gelukkig niet daar, maar meer vertellen zou zonde zijn, want het hotel is slechts het eerste puzzelstukje in Lindes verhaal en leven. Niet de ontmoeting met Silbering, die terugkeert om zijn aandeel in het verhaal op te eisen, is het keerpunt maar wel deze uitstap. Toch heeft Silbering een belangrijk aandeel in het verhaal, evenals de herinnering van Linde aan een gezette Belg met wie ze als tiener even vriendschap sloot. De betekenis en gevolgen van hun ontmoeting aan de kust wordt pas op het einde van het boek helemaal duidelijk, ook al heeft de lezer op dat ogenblik een vermoeden van wat volgen zal.
Allard Schröder wil weliswaar een verhaal vertellen maar spanning en sensatie zijn daarbij van ondergeschikt belang. In de eerste plaats wil hij enkele ideeën naar voor brengen en zijn lezers laten stilstaan bij het bestaan zelf, opdat ze zich opnieuw zouden verwonderen en het leven niet als een kosteloze lening zouden zien die pas op latere leeftijd dient afbetaald te worden. Maar De econome is evenmin een roman geworden die bezwijkt onder zijn eigen ideeën, daarvoor weegt het achterliggende idee (gelukkig) te licht.
Is De econome dan mossel noch vis? Niet noodzakelijk, want Schröder weet hoe hij een verhaal moet vertellen en kan het stilistisch aan de man brengen. In de handen van een minder getalenteerd schrijver zou dit verhaal te banaal of te zwaarmoedig worden, bij Schröder balanceert het netjes tussen beide in. De econome speelt met ideeën en overtuigingen maar laat ze nooit de absolute bovenhand nemen. Op die manier overstijgt de roman moeiteloos de middelmaat zonder zich te willen meten met potentiële Nobelprijswinnaars.
