De Handelsbeurs blijft met stip één van de mooiste concertzalen in Vlaanderen. De prachtige klassieke inkleding is niet alleen een visueel festijn maar draagt ook meer dan eens bij tot de totaalbeleving, vooral bij groepen voor wie sfeer geen loos woord is. Willard Grant Conpsiracy had deze avond in geen betere zaal kunnen optreden.
Het voorprogramma, al wordt er eerder respectvol gesproken over "speciale gast" is levende legende Howe Gelb (Giant Sand, The Band Of Blacky Ranchette, Op8, Friends Of Dean Martinez, Arizona Amp And Alternator). Ditmaal treedt Gelb aan met niet meer dan een contrabassist en de belofte alleen pianonummers te brengen, zonder woorden. Na een te rustige start schakelt hij vooralsnog over op de gitaar, al krijgt hij af te rekenen met technische storingen en een niet al te zuiver geluid. Met "The Farm", een wel heel eigen interpretatie van/hommage aan Rainer (Ptacek) en een laatste jazzy pianonummer houdt hij het tenslotte na een dikke drie kwartier voor bekeken.
Robert Fisher, de facto Willard Grant Conspiracy, is live een belevenis. Niet alleen is hij gezegend met een bariton die ijskappen kan doen smelten, maar doet hij ook aan een kruising tussen Geert Lambert en Dré "Felice" Steemans denken. Bovendien beschikt hij over een gevoel voor humor dat tussen zwartgalligheid, cynisme en bitterheid in zweeft. Die humor werkt fantastisch wanneer hij zichzelf in de zeik zet, zo spreekt hij steevast over "the choreography part of the show" als hij rechtstaat om een bandlied iets te zeggen. Zijn spot krijgt echter een bitter kantje wanneer hij concertganger die hem filmt rechtstreeks aanspreekt en net niet bedreigt ("Are you enjoying yourself? Good at least one of us is.").
Willard Grant Conspiracy heeft net een nieuwe plaat uit en om dat te vieren treedt Fisher met niet minder dan tien muzikanten op. Zoals de titel van de tournee (The Willard Grant Conspiracy Pilgrim Orchestra Tour) al laat vermoeden ligt de nadruk op The Pilgim’s Road, een prachtplaat maar wel eentje die gebaat is bij de beslotenheid van de huiskamer en niet noodzakelijk werkt binnen de setting van een concertzaal, zelfs al heeft die dan de intimiteit van de Handelsbeurs.
De prachtige uitvoeringen ten spijt blijft het optreden daardoor te lang voortkabbelen. De echte sterktehouders van de plaat ("The Pugilist", "Painter Blue" en "The Great Deceiver") maken gelukkig ook live hun naam waar. Wanneer het concert ten einde loopt, wordt er eindelijk wat ouder werk gespeeld. Naast een prachtige versie van "From A Distant Shore" (uit Let It Roll) komen er ook twee nummers uit Regard The End aan bod: "Soft Hand" en "The Ghost Of The Girl In The Well". In weerwil van zijn gewoonte (Fisher weigert het spel van bissen mee te spelen), kan er met "Fare Thee Well" toch een bisnummer af. De unieke bezetting zo laat hij weten noopt hem er toe, de bis is er niet voor hem maar voor zijn muzikanten, zonder wie deze avond niet mogelijk zou zijn.
Die opmerking typeert Fisher ten volle: een man die enerzijds enorm veel dankbaarheid en bescheidenheid aan de dag weet te leggen maar die anderzijds ook geen blad voor de mond neemt en zich enorm assertief en bitter op kan stellen. Het mag eigenlijk niet verwonderen dat hij dus voluit voor zijn laatste plaat gekozen heeft, ook al verliest het optreden daardoor aan dynamiek.
Het concert van 2008 zal deze avond dus niet worden. Daarvoor varen zowel Gelb (die naast pianonummers ook experimentele gitaarpartijen brengt) als Willard Grant Conspiracy te nukkig een eigen koers met de verwachting dat het publiek wel volgen zal. Er valt evenwel iets te zeggen voor een dergelijk geloof in eigen kunnen: hier zijn immers artiesten aan het werk met een eigen smoel die bovendien voluit bereid zijn er voor te gaan. Daarvoor alleen al verdienen ze het applaus dat hen deze avond te beurt valt.
