We zijn zeer aangenaam verrast dat ‘Tryer’, de eerste single van
Moteks nieuwe plaat ‘Port Sunshine’ het tot de zevende plaats in de
Afrekening heeft geschopt en wie weet nog zal stijgen. Het nieuwe
geluid, waarin zang een prominentere rol is gaan spelen en waarover
binnenkort meer in de albumrecensie, slaat blijkbaar aan bij een
breder publiek, wat voor een postrockband hoegenaamd geen evidentie
is. In juni gaat het Aalsterse viertal trouwens voor twee weken
naar China, maar eerst kwamen ze hun jongste voorstellen in de
Balzaal van Vooruit.
Het was de derde keer dat we Motek aan het werk zagen en het was de
derde keer dat ze het niet bij een standaardoptreden hielden. De
vorige keren stonden ze achter een met beelden beprojecteerd scherm
op de Do You US Too?-tournee en ook deze keer werd het
visuele aspect niet verwaarloosd. Het is steeds de bedoeling van
Motek om de toeschouwers ook te laten nadenken over wat ze
bekijken, wat ze ditmaal evoceerden op de volgende manier: het
publiek werd opgedeeld in twee helften die beiden de twee uiteinden
van de langwerpige zaal bevolkten. In het midden van de gezellige
Balzaal stonden de vier van Motek, twee gastzangeressen van Zita
Swoon en een verantwoordelijke voor de beelden in cirkelvorm. Ze
stonden allen met het gezicht naar elkaar, bijgevolg met hun rug
naar het publiek. Links en rechts van de band toonden twee grote
schermen beelden die live gefilmd werden, gemixt door andere
visuals.
Misschien lag het aan de nieuwe songs die nog wat oefening vergden
of aan de pogingen van de geluidsman om bij deze ongewone
opstelling het beste geluid te verkrijgen maar het duurde tot het
derde nummer vooraleer Motek echt op dreef was. Dat derde nummer
was dan nog eens een oud, namelijk ‘Maybe I’ll Go Home’, de sterke
openingssong van Moteks debuutalbum. Nu Motek ook nog eens twee zangeressen
had meegebracht, werd de song ondersteund door de vocale klanken
van beiden. Toch was het vooral bassist Steven Biebaut die de zang
voor zich nam, waaronder in het erop volgende, zeer leuke ‘Tryer’.
Het was een beetje wennen aan het nieuwe geluid, al lag een
overtuigend ‘Another Seamans Song’ al een stuk dichter bij het
vroegere werk. Zeer leuk was ook ‘Resist’, opener van ‘Port
Sunshine’ dat ook van een volledige zanglijn door Biebaut voorzien
is. Dat hij een stem heeft die perfect in een boysband zou fungeren
(en soms op stilistische manieren zingt die daaraan doet denken),
zal hij wellicht minder plezant vinden. Hoewel, Motek is in
principe een boysband.
Na drie kwartier en negen songs verliet Motek even de zaal om snel
terug te komen en nog eentje “uit de oude doos” te
brengen. We waren er hard op aan het hopen en waren zeer tevreden
toen de eerste tonen van ‘I Am Your Son’ zich ontvouwden. Aan het
herkenningsapplaus te horen, waren we niet de enige. De versie
miste dat magische laagje dat we op het album wel horen maar bleef
toch een overweldigend sterke zeven minuten. We zijn dan ook
overtuigd dat ze met het nieuwe materiaal en deze beukhamer ogen
zullen opentrekken in China. Wie zal er de beste indruk
achterlaten? Motek of onze Olympische delegatie?
