Anderhalve week eerder openden Les Nuits Botanique met een
spectaculair optreden van Jamie Lidell. Om het indoor festival tien
dagen later met een even klinkende naam te kunnen afsluiten, hadden
de mensen van de Botanique er voor gekozen om de jongens van
Vampire Weekend te laten aantreden.
Het populaire viertal werd voorafgegaan door Ben Garrett, die –
onder de naam FrYars – helemaal alleen op het
podium stond. De amper 19 jaar oude Garrett zag er uit als een
typische Brit: lang, wat slungelig, warrig krulhaar… een beetje
zoals tennisser Andy Murray. Toen ik eerder die dag de kans kreeg
om hem te interviewen, kwam hij heel aardig maar ook nogal verlegen
over. Vier uur en verschillende pintjes later, bleek dat de jongen
die even daarvoor nog zo stilletjes sprak, plots helemaal geen last
meer last meer leek te hebben van enige vorm van
schuchterheid.
Duidelijk wetend waarmee hij bezig was, liet FrYars vastberaden
zijn vingers glijden over zijn computerklavier en keyboards, en
zijn speciale stemgeluid weergalmen door de Orangerie. Zijn muziek
valt moeilijk te omschrijven doordat ze zo eigenzinnig en
wispelturig is. Als we dan toch een poging tot beschrijving
ondernemen, komen we niet uit bij Garretts muzikale helden Serge
Gainsbourg en David Bowie, maar eerder bij Patrick Wolf, dat andere
muzikale wonderkind. Net als Wolf brengt FrYars eigengereide
electropop die barst van de ideeën en die vooral gekleurd wordt
door een eigenaardig stemtimbre. Vooral wanneer Ben Garrett zijn
bariton uitdagend laat overslaan, komt zijn muziek prachtig
over.
Een cd heeft FrYars nog niet, dus kon hij ons enkel met een hooguit
25 minuten durend concert verwennen, gevuld met de stuk voor stuk
geweldige songs van op zijn twee ep’s, ‘The Ides EP’ en ‘The
Perfidy EP’. Vooral ‘The Ides’, ‘Madeline’ en ‘Olive Eyes’ zorgden
voor absolute topmomenten.
Hoe goed FrYars ook was – het merendeel van het publiek was
speciaal voor Vampire Weekend naar de Orangerie
afgezakt.
De vier New Yorkers braken vorig jaar door nadat ze op sensationele
wijze reeds duizenden internetblogs hadden ingepalmd met hun
Afrikaans getinte indierock. Inmiddels is de grootste hype al
overgewaaid, maar – gezien de compleet volgelopen zaal – lijkt het
erop dat de fans hun band ook ná de vele ophemelingen trouw
blijven. Terecht hoor, want hun zelfgetiteld debuutalbum stond vol met catchy en inventieve – doch
iets té vrolijke en té brave – nummers.
De fans van het album hadden zaterdagavond in de Botanique geen
enkele reden tot klagen. Het grootste deel ervan – aangevuld door
een enkel nieuw nummer (dat overigens best wel veelbelovend klonk!)
– werd netjes uitgevoerd tijdens het optreden. Met de nadruk op
netjes, weliswaar. Vampire Weekend zágen er niet alleen uit als
vier keurige campusjongetjes, ze klónken ook zo.
Ook al zong Ezra Koenig geheel foutloos en werd ook de
instrumentatie tot in de puntjes verzocht, is Vampire Weekend er
dus niet in geslaagd om een memorabel concert weg te geven. Al te
vaak leek het er te veel op alsof iemand de cd gewoon had opgezet
en de vier jongens er op het podium waren bijgeplaatst om het
plaatje te vervolledigen. Desalniettemin moet het gezegd worden dat
nummers als ‘Mansard Roof’ en ‘Oxford Comma’ zo sterk zijn dat ze
ook zonder edgy live-uitvoering overeind blijven, en dat
er tijdens het springerige ‘A-Punk’ wél een feestje losbarstte.
Hopelijk kan Vampire Weekend die toon ook naar de rest van hun set
overbrengen wanneer ze in juli opnieuw in ons land te gast zijn op
het podium van de Marquee van Rock Werchter.
‘Vampire Weekend‘ van Vampire Weekend is uit bij
V2.
Vampire Weekend staat op 3 juli op Rock Werchter.
