De ene dag sta je nog op het legendarische All Tomorrow Parties, gecureerd door Portishead, en de andere dag mag je het fijne maar al bij al bescheiden zaaltje van de AB-Club headlinen. Nieuwe hype Fuck Buttons laat het echter niet aan zijn hart komen.
Opener van de avond is I Love Sarah, die binnen enkele maanden zijn debuut hoopt voor te stellen in de AB maar in afwachting daarvan nu al van de gelegenheid gebruik maakt om er reclame voor te maken, "want wie weet mogen we hierna wel nooit meer in de AB spelen" aldus drummer Jani Jani. Eenieder die de groep al eerder aan het werk zag, weet dat het duo Jani Jani / Rudy Perdu het allemaal niet zo ernstig neemt.
Als vanouds ontpopt Jani Jani zich tot de performer van dienst waarbij zijn grappen even vaak geslaagd zijn als de mist in gaan. I Love Sarah blijft immers balanceren tussen geniale gekte en parodie enerzijds en haast genante studentengrappen met een baard anderzijds. Die dunne lijn wordt ook in de muziek bewandeld, al kan niet ontkend worden dat nummers als "Mauro", "Toothbrush" en "De Gokchinees" zeker hun merites hebben.
Op het laatste nippertje werd ook Awesome Color aan de affiche toegevoegd. De groep wist zich duidelijk niet altijd even goed een houding te geven, getuige de krakkemikkige Franse zinnetjes waarmee bassist Michael het publiek tracht te charmeren en kige pogingen van de gitarist/zanger Derek om een band te creëren met het publiek. Muzikaal lijkt het evenmin ergens heen te gaan jammer genoeg.
De bandleden mogen dan wel op elkaar ingespeeld zijn, de muziek die ze brengen klinkt bovenal belegen. Er wordt resoluut de kaart getrokken van het steviger gitaarwerk met duidelijke knipogen naar stoner en hard rock. Maar zoals zo vaak bij mindere goden het geval is, valt er ook hier weinig variatie te horen. Het gros van de songs wordt erdoor gejaagd zonder veel creativiteit. Awesome Color raast door de AB Club maar laat geen sporen na.
En dan is het aan Fuck Buttons om zijn naam waar te maken. De groep had in een interview met goddeau laten weten dat alles live ingespeeld werd en dat het ook zonder visuals een interessant schouwspel zou worden. Dat laatste is misschien wat overdreven maar het is een feit dat de groep alles "live" inspeelt met behulp van een laptop en een tafel vol electrosnufjes en pedalen.
Benjamin John Power en Andrew Hung nemen recht tegenover elkaar plaats waarna ze zich als twee maniakken over hun met electroprullen gevulde tafel buigen. Net zoals op de plaat mag een broeierig "Sweet Love For Planet Earth" de spits afbijten. Hoewel het nummer nauwelijks verschilt van de plaat, blijft het indrukwekkend om te merken hoe het duo er in slaagt de song ook live te brengen. Als daarna "Ribs Out" en "Okay Let’s Talk About Magic" volgen, komt evenwel de vrees om de hoek loeren dat de groep live eenvoudigweg hetzelfde parcours als op de plaat zal afleggen.
En aldus geschiedde ook, Street Horrrsing wordt integraal live gebracht zonder een pauze of een enkel woord van de groep. Het blijft jammer dat er niet meer gespeeld wordt met de setlist of binnen de nummers zelf een marge voor experiment opengelaten wordt. Ondanks het live-aspect blijft Fuck Buttons voorlopig een steriele set afleveren. Een goed optreden, daar niet van, maar de meerwaarde wordt nergens duidelijk, behalve dan dat het allemaal veel luider en bovenal heel erg live klinkt.
