Botanique, Brussel, 7 mei 2008
Het startschot voor Les Nuits Botanique 2008 is gegeven! De zon
liet op de openingsavond onvervaard zijn stralen neervallen op de
Botanische tuinen die reeds in de namiddag volstroomden. Het mooie
weer was uiteraard een welkome surplus om mensen te lokken, maar –
weer of geen weer – de tijdens Les Nuits opgestelde concerttent was
voor die avond toch al een tijdlang volledig uitverkocht. Reden
daarvoor was de komst van Jamie Lidell, de man waarvan – no
offence, Tunng (diezelfde avond in de Orangerie) – verwacht werd
dat híj die avond de Botanique op zijn kop zou zetten.
De eer om de muzikale avond in de Chapiteau te open werd echter
overgelaten aan Gotye. De man achter deze bij ons
misschien niet zo bekende naam, is Wouter ‘Wally’ DeBacker, die
door het verfransen van zijn naam (‘Gaultier’) bij zijn
artiestennaam gekomen is. Gotye is geboren in België, maar groeide
op in Australië, waar hij al enkele awardnominaties heeft weten
binnen te rijven voor zijn in 2006 uitgebrachte tweede plaat ‘Like
Drawing Blood’. Hij maakt deel uit van het Melbournse poptrio The
Basics, maar als Gotye staat hij helemaal alleen op het podium.
Wervelend tussen zijn drums, bongo’s, microfoon en Mac brengt de
27-jarige muzikant een mix van pop, soul, indie en elektronica. Dat
de sympathieke Gotye over een ongelooflijk ritmegevoel beschikt,
staat buiten kijf, dat hij een aangenaam stemgeluid – soms vrij
sterk overhellend naar dat van Sting – heeft, werd ook gauw
duidelijk. Soms leverde dat prima resultaten op – met het
sarcastische ‘Thanks For Your Time’ als hoogtepunt – maar al te
vaak waren de songs gewoonweg te langdradig, of vloekten de vele
samples te veel met het funky aspect dat Gotye trachtte te bekomen.
Samples zijn best moeilijk te verwerken in soul zonder het
authentieke aspect te willen verliezen. Daar waar we weten dat het
combineren van beide een ultieme specialiteit is van een zekere
meneer Lidell, lukte het bij Gotye niet altijd even goed. Tijd voor
het hoofdprogramma dus.
Jamie Lidell en zijn band misten hun entree niet.
Allen op hun eigen manier ‘opgedirkt’ – Jamie droeg een gestreepte
broek en geruite vest, en liet zich omringen door een toetsenist
met indrukwekkende afro, een saxofonist in voetbaltenue, een met
tape volgeplakte bassist en een weliswaar vrij normaal ogende
drummer – en met de nodige attitude betraden ze het podium. Vanaf
de eerste noot van opener ‘Another Day’ – ook het openingsnummer op
Lidells nieuwe en opvallend toegankelijke plaat ‘Jim’ – zat het
goed.
Wie bang was dat de nieuwe, minder elektronisch gerichte sound van
Jamie Lidell het experimentele waarvoor zijn optredens bekend
staan, zou ondermijnen, hoefde eigenlijk niet te vrezen. Zowel de
fans van de soulvolle Jamie als die van de meer ‘freaky’ Lidell
kwamen aan hun trekken, en dat vaak zelfs op momenten waarop ze het
niet meteen verwachtten. Na een aantal gezamenlijke nummers en een
sterk elektronisch getinte versie van ‘Figured Me Out’, liet de
band Jamie achter met alleen nog zijn computer. Geen moment viel
het optreden stil, want telkens wanneer een flauwe fade-out
dreigde, greep mister Lidell in met een funky bliepje van op zijn
laptop.
Op het einde van ‘A Little Bit More’ keerde Jamie terug naar het
midden van het podium en kreeg hij opnieuw het gezelschap van zijn
collega’s. Zo werd meteen het sterkste gedeelte van het optreden
ingezet, getuige het wild meedansende publiek. Zwakke stukken waren
er nergens, maar hoogtepunten kunnen we wel noemen. Dé twee
topmomenten uitten zich in de vorm van het geestdriftige ‘Wait For
Me’ en het zwoele ‘All I Wanna Do’, een van de weinige rustmomenten
in de kolkende set.
Zelden zag ik een meer tevreden publiek dan datgene dat gisteren
voor de neus van Jamie Lidell stond. Er was dan ook geen enkele
reden tot klagen, want naast een flinke dosis goede muziek werd de
toeschouwer ook getrakteerd op heel wat showelement. Jamie flirtte
met de fotografen en bespeelde het publiek met zijn geweldige
mimiek en moves. Op een gegeven moment nestelde hij zich tussen
twee boxen in, en meermaals sprong hij het podium af om naar de
mensen toe te komen en af en toe ook eens de microfoon aan een fan
door te geven.
De encore bestond uit twee nummers van op het vorige album
‘Multiply‘: het rustige ‘Game For Fools’ en de
publiekslieveling ‘Multiply’. Laatstgenoemde werd sneller gespeeld
dan op de plaat, wat muzikaal gezien misschien een minder goede
versie tot stand bracht, maar wat de sfeer van het optreden zeker
wel ten goede kwam. De hele opvoering van het nummer heeft wel tien
minuten geduurd, en Jamie en zijn band werden overstélpt met
applaus.
Of je nu al dan niet voorstander bent van Jamie Lidells recente
overstap van geschifte elektronica naar meer toegankelijke soulpop:
een optreden van de man zal je hoe dan ook weten te bevallen. Alle
elementen voor een geslaagd concert zijn aanwezig. Daar zal mister
Lidell hoogstpersoonlijk op toezien!
