Wordt 2008 het jaar van The Von Bondies? Nog niet zo lang geleden zouden we er geen geld op ingezet hebben, maar te oordelen aan het stomende concert dat de release van een nieuwe langspeler voorafging, heeft het gezelschap nog nooit zo scherp gestaan.
Met The Von Bondies hebben we in het verleden nooit goed geweten wat ermee aan te vangen. De band kwam een jaar of vier geleden ons leven binnengestormd met “C’mon C’mon”, een knaller van een single die de oproerkraaier in onszelf kortstondig wakkerschudde, maar Pawn Shoppe Heart, het bijhorende album, was niet van een niveau waar we lang wakker van lagen. Eerder leefden The Von Bondies verder in het beeld van het door Jack White toegetakelde gezicht van frontman Jason Stollmeister. En herinnerd worden als de-band-wiens-zanger-door-die-gast-van-The-White-Stripes toegetakeld werd, is niet meteen een gedroomde reden om de geschiedenis in te gaan.
Met het binnenkort te verschijnen Love, Hate And Then There’s You willen Stollmeister en co daar verandering in brengen. Op basis van wat in de Rotonde te horen en te zien was, zou dat aardig kunnen lukken. The Von Bondies blijkt scherper te staan dan ooit en overtuigde het publiek door één belangrijke streep voor te hebben op de doorsnee gitaarband: deze band heeft niet alleen de attitude, hij heeft daadwerkelijk ook de songs.
Eer die te horen vielen, passeerde eerst The Hickey Underworld de revue. Ook dit gezelschap heeft al wat controverse achter de rug, meer bepaald als winnaars van de laatste Rock Rally. Waarom de band daar de eerste stek wegkaapte, was twee jaar geleden niet helemaal duidelijk, maar plots vielen vrijwel alle puzzelstukjes op hun plaats. Goed, er ging meer dan eens een intro de mist in, maar de band stond er en denderde op zo’n manier door een uitermate stevige set dat het plots aannemelijker werd dat deze heren een vakjury wisten te overtuigen.
Maar dat alles zonk, hoe meeslepend ook, in het niets bij de prestatie van The Von Bondies. Een retestrakke set was ons deel, waarbij de groep meermaals kon doorgaan voor een postmoderne versie van AC/DC. Hun in distortion gedrenkte powerchords waren het bindmiddel voor rock die zo in your face is dat het bijna pijnlijk werd. “The Fever” presenteerde zich als een vroeg hoogtepunt en werd gevolgd door nieuwkomer “Pale Bride”, dat met zijn Joy Division-drums en Mudhoney-gitaren het beste beloofde voor de aankomende langspeler.
Uit debuut Lack Of Communication werd “Going Down” gelicht, een van de zeldzame momenten tijdens het concert dat te horen was dat deze band — voor er vuisten aan te pas kwamen — tot de inner circle van The White Stripes hoorde. Die invloed lijkt hoe langer hoe meer weg te deemsteren en wanneer Alicia Gbur en Leann Banks de vocalen op zich nemen tijdens “Not That Social” leek het gezelschap eventjes een Magnapop voor gevorderden.
Cruciaal moment was uiteraard “C’mon C’mon”, maar waar die song enkele jaren geleden dankzij overvloedige airplay een banvloek over zich had gekregen, bleek het nu toch een snaar te raken, mede dankzij de overslaande stem van Stollmeister. Als de theorie opgaat dat elke rockband een anthem moet hebben, dan had The Von Bondies het slechter kunnen treffen, al was “Rock’n’Roll Nurse” — de afsluiter van de set — ook geen slechte keuze geweest voor die titel. Wat bij dat nummer gebeurde, hoort tot de magie van rock-‘n-roll: een publiek en een band die zichzelf totaal verliezen in de muziek, wat taferelen oplevert die een mens doorgaans associeert met documentaires over Seattle net voor de grungedoorbraak. Met “No Regrets” en “Broken Man” in de bissen kreeg dat oermoment nog een even intense opflakkering die aantoonden dat het tijd is dat The Von Bondies dringend eerherstel krijgen. Hier met die nieuwe plaat!
