Het regent flyers voor new wave-fuiven aan de AB en dat mag geen toeval heten. Met The Neon Judgement, dat voor de inmiddels al fel gelauwerde rewind-concertreeks zijn debuutplaat 1981-1984 onder het stof vandaan haalt, staat immers een van de bands op het podium die het genre mee uitvond.
1981-1984, een compilatie van hometapes waar de Leuvense partners in crime Dirk Da Davo en TB Frank jarenlang zelf mee rondleurden, kende destijds een erg bescheiden oplage. Onterecht: de voorbije jaren ging de heruitgave van het debuut van The Neon Judgement al meer dan 100 000 keer over de toonbank en wordt de plaat van het electro/gitaarduo alom geprezen als een meesterwerk.
Al moet zelfs de grootste fan toegeven dat The Neon Judgement live altijd een risico vormt. Al van in het prehistorische jaar 1987 moesten ook wij vaststellen dat de groep live soms harder stinkt dan een rugbyteam met buikloop. Al vanaf de eerste noten in de AB wordt echter duidelijk dat die twijfelachtige reputatie in ieder geval vanavond voorgoed tot het verleden behoort.
Een waarlijk voortreffelijk geluid in opener “The Fashion Party” dus, met een Dirk Da Davo die draait aan de knopjes van zijn synthesizers als was het een space shuttle, en een ronduit excellente zang van gitarist TB Frank. Helemaal spannend wordt het natuurlijk als de heren zich wagen aan songs die ze normaal nooit live spelen. En waarom eigenlijk? De grootstadsgeluiden, de hyperkinetische drumcomputers, de zo kenmerkende tsk- tsk-synthesizergeluidjes van “Concrete – It Feels So Strong” maken van dit concert nu al een vintage Neon Judgement-ervaring.
Ook in nummer drie, “Too Cold To Breathe”, valt weer op hoeveel moeite de heren zich getroost hebben: de gitaren en synthesizers zijn, als een bloedgeil koppel op hun eerste huwelijksnacht, perfect op elkaar afgestemd, het geluid is nagenoeg subliem. Vanavond is The Neon Judgement weer die perfect geoliede machine die het ongetwijfeld ooit geweest is.
Dat merk je ook aan de reacties van het massaal aanwezige publiek: een nummer als “Nion” zet de massa aan het dansen, vooraan wordt gepogood dat het een lieve lust is. Als de heren “TV Treated” inzetten wordt het feest compleet en wanen wij ons volledig in het begin van de jaren tachtig: The Human League meets Kraftwerk op een losgeslagen feestje. Laag per laag schillen de heren hun grootste hit bloot; deze versie is even kurkdroog als gehakte tarwe maar klinkt o zo mooi. Een rookmachine vormt de kers op de taart.
En steeds weer wordt duidelijk hoe pijnlijk geniaal 1981-1984 wel is, bijvoorbeeld in het als een krolse kat kronkelende “Please Release Me Let Me Go-go” en de uitgeklede, staccatoversie van het aan 190 beats per minuut voorbijrazende “I Must Be On My Own”. The Neon Judgement is natuurlijk ook machismo op kleuterniveau, dus mag het niemand verwonderen dat TB Frank voor een alweer verrassend staccato gespeeld “The Factory Walk” en hekkensluiter “Concrete – NY Stoney Wall Doll” zijn shirt ontbloot, zijn eeuwige zonnebril opbergt en gezellig een sigaret rookt in een nochtans rookvrije AB. Anarchie!
Uiteraard is het feestje daarmee niet voorbij en komen de heren maar al te gewillig terug. Een vlekkeloze versie van “I Wish I Could” — die heerlijke gitaartjes! — trekt een uitgebreide bisronde op gang. Staan verder op de setlist in de extra tijd: “Sister Sue”, een ronduit subliem gespeeld “Tomorrow In The Papers” (eindelijk een goeie versie!), een gedurfde en verrassend goed klinkende cover van David Bowie’s “Heroes” en de geilheid met hoofdletters van “Mrs Brown”.
Wij geven het u op een briefje: beter zal u The Neon Judgement niet meer zien. Het valt te hopen dat de groep verdergaat op dit nieuwe elan en blijft sleutelen aan zijn liveformule. Met 1981-1984 zette de AB een gedurfd, niet bepaald risicoloos hoogtepunt achter een uitstekende concertreeks die zeker voor herhaling vatbaar is. Halleluja!
