In de Antwerpse Trix weten ze van aanpakken en alleman zal het geweten hebben. Het concertseizoen is immers opnieuw van start gegaan en hoe kan je dat beter doen dan met een band in huis te vallen die intussen staat voor algehele verwoesting? Het zou uiteindelijk niet zo’n vaart lopen, we liepen niet eens breuken op, maar dat potje pisnijdig beuken werd ons gelukkig niet onthouden.
Maar eerst Kruger, een Zwitsers vijftal dat de recentste evoluties in de lawaaisector aandachtig gadegeslagen heeft en daar nu zijn graantje van probeert mee te pikken. Op de sound viel er niets af te dingen: de band klonk kolossaal, wat zijn vurige, complexe post-metal alleen maar ten goede kwam. Nu eens klonken ze als Neurosis Light, dan weer als Isis met een hardcore-inslag, om uiteindelijk te eindigen in de buurt van Cult Of Luna. De zanger kronkelde theatraal, knipte spatisch voor- en achterover en wisselde primair gebrul af met emotioneel gecroon dat hij beter achterwege had gelaten, de rest van de band tastte intussen de genregrenzen af. De sound en présence waren er, maar van de songs bleef bitter weinig hangen, waardoor dat uurtje wel erg lang duurde.
Unsane dan, de koningen van de New Yorkse noise-rock. Einde jaren negentig hield de band even op met bestaan toen zanger/gitarist Chris Spencer na een overval in Oostenrijk bijna een ticketje naar het hiernamaals kreeg, maar de kabaalkramers keerden terug en terecht. Het eerder dit jaar uitgebrachte Visqueen biedt volledig wat je van de groep zou verwachten. Niet meer, maar ook niet minder, en dat is voor de goede verstaander meer dan reden genoeg om een beschermend pak aan te trekken om het brute geweld te counteren. Nochtans had het trio tijd nodig om erin te geraken. De eerst show van een tournee heeft vaak het voordeel dat de band nog niet af te rekenen heeft met vermoeidheid, maar Spencer, drummer Signorelli en een nieuwe bassist leken nog niet echt op scherp te staan.
De eerste songs misten de strakheid en gemene attack die Unsane tot zo’n live belevenis maakt, waardoor monsters als "Against The Grain" en Only Pain", op plaat de ideale soundtrack bij mutilatiepartijen, nu impact misten. Spencer haalde de hoge noten niet, de drumspelletjes van Signorelli tussen de nummers haalden keer op keer de vaart uit de set en een degelijke, maar onopmerkelijke show leek ons deel te worden. Toch vielen de stukjes dan in elkaar: de reserve-energie werd aangesproken en de band, die verrast leek door het enthousiasme van het (nochtans beperkte) publiek hervond zijn tweede adem en tekende met furieuze versies van "Over Me" en gruwelsong "Committed" (vuiler hoorden we zelden) voor de eerste hoogtepunten van avond.
Agressie wordt doorgaans scheef bekeken en geassocieerd met hyperkinetische podiumgymnastiek, maar de gecontroleerde bezetenheid waarmee Spencer van onder z’n petje loenste, z’n instructies blafte en zijn gitaar geselde was van de moorddadige soort. Kwijl bengelde aan mondhoeken, zweet druppelde uit het petje en de blik was die van een psychopaat die beseft dat zijn wildste fantasieën dra uitgevoerd kunnen worden. Nineties classic "Scrape" (die van het beruchte clipje) katapulteerde de vuisten de lucht in, maar het was een militaristisch beukend "Alleged" van Scattered, Smothered & Covered dat de aanwezigen de verwachte gekneusde nekwervels bezorgde. De instrumentale afsluiter "East Broadway" leek aanvankelijk een domper te zetten op de zo consequent opgebouwde spanning, maar bleek gepast om het volk uitgeleide te doen.
Met Unsane is het een beetje als met Slayer: de band is zijn creatieve piek waarschijnlijk al een tijdje geleden gepasseerd en de jongere generaties hebben hun verworvenheden intussen naar een nog extremer niveau getild, maar op een goede dag bewijst zo’n koning dat hij nog stevig op zijn troon zit en en passant toont hoe de jongens van de venten onderscheiden kunnen worden. Ze hadden er even voor nodig, maar die tweede helft van de set, die beenharde adrenalinebom, was het soort spul waar we een week op kunnen teren.
